Mostrando las entradas para la consulta Tolosa ordenadas por relevancia. Ordenar por fecha Mostrar todas las entradas
Mostrando las entradas para la consulta Tolosa ordenadas por relevancia. Ordenar por fecha Mostrar todas las entradas

domingo, 10 de julio de 2022

Tomo 5, APÉNDICE DE DOCUMENTOS. Cronicón dertusense y muchas cartas

APÉNDICE DE DOCUMENTOS. 


CRONICON DURTUSENSE I (Dertusense) (a: (Descripsimus ex codice membran. eccl. Dertus. Est autem vernaculo sermone, lemosino, ut vocant, conscriptum, quod ab aliquo hujus provintiae Tarraconensis exaratum indubiè probat; et id quidem ut scripturâ palam fit, circa medium saec. XIV. Dum ergo alia de vero auctore non suppetunt argumenta, illud Dertusense appellare et possumus, et debemus. Cor autem erae computum auctor omisserit, ea abs dubio causa fuit, quod post annum 1350 scriberet, quum scilicet annos Nativitatis Christi in quibuslibet scripturis notare jussit rex Aragon. Petrus eo nomine IV., erae supputatione penitus exclusâ). 

En lo comensament del Mon entro la Nativitat de Deu hac M. et C. et LXXX. et XIX. anys. 
De lo primer payre Adam entro a Noe ac dos M. et doscens LXXII. anys. 
De Noe entro Abraham ac DCCCC. anys. 
De Abraham entro a David ac DCCCC.XL. et VIII. anys. 
De David entro la transmigracio de Babilonia ac D. et XII. anys. 
De la transmigracio entro Jesu Xpt ac D. et IX. anys.
De la Nativitat de Deu tro la mort.... ac CCCC. anys.
Adam fo en infern quatremil, et CCC. et XXXII. anys, VII. jorns, et una hora et miga. 
(N. E. mitja : media; Adán estuvo en el infierno 4332 años, 7 días y 1 hora y media)
En lany mil, cent, menys I. prengueren chrestians Jerusalem. (1099)
En lany mil, cent y I. mori R. coms de Tolosa. (1101 murió Ramón, conde de Tolosa)
En lany mil, cent, nou, comensá la mayso de Sistel. (Sisterciensis, Císter) 
En lany mil, cent, catorce fo presa Mayorha. (1114)
En lany mil, cent XLVII. fo presa Almaria. (Almería)
En lany mil, cent XLVIII. fo presa Tortosa. (1148)
En lany mil, cent XLVllI. fo presa Larida y Fraga. 
En lany mil, cent LXX. tornet lo iorn nuyt. (1170, eclipse; se volvió el día noche)
En lany mil, cent LXXXVII. fo pres Jerusalem, et totes les ciutats, et la santa creus fo aportada, et la santa corona, et la lansa, et los clavels (claus : clavos). Aquestes santes reliquies son a Paris.
En lany mil, cent XC. lo rey Felip de Fransa, el rey Richart d' Englaterra passaren la mar. 
En lany mil, cent XCI. mori R. Berenguer, coms de Proensa. (1191; conde de Provenza)
En lany mil, cent XCVI. mori lo rey Namfos d' Arago, et nomeniart Dona de Narbona. (1196, rey Alfonso II de Aragón, Namfos, N' Alfons, etc)
En lany mil, cent XCVIII. mori Richart, rey d' Englaterra. (1198)
En lany mil CC. mori G. senyor de Monpastler. (Montpellier, Montis Pesulani y variantes) 
En lany mil CCIV. fon pres Contestinoble. (1204, Constantinopla)
En lany mil CCVII. nasquet Jacme, rey d' Arago. (1207, nació Jaime I de Aragón)
En lany mil CCIX. fo destruit Bezes lo iorn de la Magdalena. (Beziers ?)
En lany mil CCXII. fo la bataya entre Mirmamolin, el rey de Castela, el rey de Navarra, et fo desbaratat, et presa Calatrava, et Ubeda. (1212, Úbeda, Navas de Tolosa; ¿por qué no nombra al rey de Aragón, Pedro II? - Miramamolin)
En lany mil CCXII. mori Maria de Monpastler. 
En lany mil CCXIX. pres lo rey de Fransa Demiata.
En lany de MCCXXVI. pres lo rey de Fransa Avinyo.
En lany MCCXXX. fo presa Maiorha. (1230; antes, en 1114, Mayorha)
En lany MCCXXXVIII. fo presa Valencia. (1238)
En lany MCCXXXIX. tornet dia nuy. (nuyt anteriormente; noche : eclipse)
En lany MCCXL. mori R. Berenguer, coms de Provensa, payre de la regina de Fransa, et d' Englaterra. 
En lany MCCXLVIII. pasech lo rey Lois. (1248, pasó, murió el rey Luis)
En lany MCCXLVIII. perdech coms de Tolosa Sacera. 
En lany MCCXLIX. pres lo rey de Fransa Sebilia. 
En lany MCCXLIX. mori Frederich l'Emperayre. (1249, murió el emperador Federico, Friedrich, Frederic, Fadrique)
En lany MCCL. mori Dona Blanca, regina de Fransa. 
En lany MCCLIII. mori Tibant, rey de Navarra.
En lany MCCLIV. tornat Sant Lois doltra mar. 
En lany MCCLXIII. fo pressa Murcia. 
En lany MCCLXV. lo rey Carlos intret Anpolha. 
En lany MCCLXVI. mori rey Magfre. (Manfred, Manfredi, Manfredo) 
En lany MCCLXVI. mori Jacme, rey d'Arago. 
En lany MCCLXX. fo la ost de Fransa a Tonis. 
En lany MCCLXXXIV. ana lo rey de Fransa en Arago, et non torna. 
En lany MCCXCI. fo destruit Acre. 
En lany MCCC. fo lo perdo de Roma. 
En lany MCCCI. valia un diner tres, et los torneses dargent foren cambiats. 
En lany MCCCII. fo pres Bonifaci papa. 
En lany MCCCIV. fo Climent V papa elet. 
En lany MCCCVI. foren presos Jueus. 
En lany MCCCVII. foren presos los templés. (templers, templarios) 
En lany MCCCVIII. fo terratremol per lo mon. (terremoto; tremolar)
En lany MCCCIX. mori Carlos de Pelha, et fo confermat lo rey Enrrich d'Elamanya emperayre de Roma fo coronat lo rey Robert, et sa muyler de Vinyo. 
En lany MCCCXIV. mori l'Emperayre Anric, et anposinal I. presicador. 
En lany MCCCXIV. mori rey Felip de Fransa. 
En lany MCCCXIV. mori Climent V papa. 
En lany MCCCXVI. pres lo rey Lois de Fransa per muyer Clemensa d'Ongria. 
En lany MCCCXVI. fo perdut en Gilradenolar Otho... 
En lany MCCCXVI. torneren los Jueus... de MD. diables.
En lany MCCCXVI. mori rey Lois de Fransa, et de Navarra.
En lany MCCCXVI. fo Johan XXII. papa.
En lany MCCCXVI. nesquet Johan, rey de Fransa, et de Navarra, et aquell any mori. 
En lany MCCCXVI. fo Felip, rey de Fransa, payre del rey Lois.
En lany MCCCXVII. fo escorxat, et cremat labesche de Caorcs en Avinyo. (obispo de Cahors)
En lany MCCCXX. fo la mort dels Jueus a Tolosa.
En lany MCCCXXIII. fo lo dia de la mayre de Deu de Marz lo iorn del divendres sant. 

Cronicón Dertusense II (a) 

Era M.C.XXXV. anno M.XC.VII. capta est Oscha à Petro Sancio rege Aragon.
Anno M.XC.VIII. XII. kal. Aprilis domus Sisterciensis facta est abbacia. 
Era M.C.XXXVI. anno M.XC.VIII. obiit Fulco, episcopus Barchinon., et Berengarius, archiepiscopus Tarrachonae. Jerusalem capta est à Francis. In hoc anno B. Bisuldinen. comes perjurus, et munere cecatus expulit à monasterio S. Johannis canonicos regulares, à romano pontifice canonicè introductos, et per peccuniam in loco eorum intromisit quasdam Massilien. mulieres (b). 

(a) Ex alio codice membr. ejusd. eccl. Dertusensis. Quo etiam nomine illud insignivimus, quamquam, ut infra patebit, ab eo qui res monasterii S. Joannis Rivipullensis, vulgò San Juan de las Abadesas, maximè cordi habebat, compactum videatur. 
(b) Ex hoc et aliis articulis quibus res monasterii S. Johannis Rivipullensis complectitur, non injuria hujus chronici auctorem diceremus canonicum aliquem illius ecclesiae. 

Anno Domini M.CXXVIII. ab incarnato Dei filio inventa est religio domus militiae Templi. 
Era M.C.XL.II. anno M.C.IIII. obiit Petrus, rex Aragon.
Era M.C.XL.VI. anno M.C.VIII. obiit Philippus rex.
Era M.C.XL.VI. anno M.C.VIII. obiit rex Ildephonsus.
Era M.C.XL.VIII. anno M.C.VIIII. obiit A. Eneus (f. Enecus) episcopus Ausonen., et B. episcopus Gerundae.
Era M.C.XL.VIIII. anno M.C.X. obiit Bernardus comes Bisuldunensis (a).
(a) In hoc et praecedenti articulo eum computandi morem sequutus videtur auctor, qui in dioecesi Elnensi aliquando obtinuisse fertur, mutandi scilicet eram cum indictione VIII. cal. Octobris. quemad modum observavit D. Antonius Campillo et Matheu in sua Disquisitione methodi &c. Aliter enim fieri non poterat, ut qui in hoc chronico eram Hispanicam integris 38 annis erae christianae perpetuo praeposuit, in hoc duplici articulo 139 annis illam anteire fecerit. Nisi forte mendum scribenti irrepsit. 

Era M.C.LIII. anno M.C.XV. monasterium S. Johannis redditum est canonicis regularibus per manum domini papae Paschasii, et capta est Majorica civitas a Raymundo, comite Barchinonae, et Pisanis: pro hoc irati Moabiti, et multi ex eis perierunt in loco qui dicitur Martorel. (Martorell)
Era M.C.LVI. anno M.C.XVIII. obiit papa Paschasius, et capta est Caesaraugusta civitas. 
Era M.C.LXII. anno M.C.XXIIII. obiit papa Calixtus. Hoc anno ante castrum Corbins multi christianorum perierunt.
Era M.C.LXVIII. anno M.C.XXX. Clarimontis concilium. (Claramunt) 
Era M.C.LXVIIII. anno M.CXXXI. obiit R. comes Barchinonae. 
Era M.C.LXXII. anno M.CXXXIIII. obiit Ildephonsus, rex Aragonae apud Fragam (Alfonso I el Batallador), et Centulus de Biarn., et Aimericus Narbon., et multi alii christiani perierunt. Hic mirabilis sarracenorum debellator nituit, et Caesaraugustam urbem opinatissimam, et civitatem Tirasonam (Tarazona), et mirabile oppidum Tudelam cepit, et alia oppida pleraque, quae in regno suo arguescunt.
Era M.C.LXXIIII. anno M.C.XXXVI. Pisanum concilium. Obiit Lodonicus rex. 
Era M.C.LXXV. anno M.C.XXXVII. obiit Ollegarius, archiepiscopus Tarrachonae, et episcopus Barchinonae, et B. qui fuit abbas Sancti Johanis.
Era M.C.LXXVII. anno M.C.XXXIX. comes Barchinonae Remundus suscepit regnum Aragon., (el conde de Barcelona Ramón Berenguer IV, Princeps Aragonum, no fue rex, que lo siguió siendo Ramiro II, Ranimiro, y reina Petronila; Alfonso II, hijo de Ramón Berenguer IV y Petronila sí fue rey) et Lodonicus rex obiit. (Ludovicus, Luis, Lois, Loys)
Era M.C.LXXXII. anno M.C.XLIIII. Gregorius archiepiscopus Tarraconae, et B. comes provinciae occisus est. 
Era M.CLXXXV. anno M.C.XLVII. kalendis Novembris capta est Almería. (en el original sin tilde en la í)
Era M.C.LXXXVI. anno M.C.XLVIII. tertio kalendas Januarii capta est Dertusa. (Tortosa)
Era M.C.LXXXVII. anno M.C.XLVIII. nono kalendas Novembris captae sunt civitates Ilerdae, et Fraguae. (Lérida y Fraga)
Era M.CLXXXVIII. anno M.C.XLIII (certe 1150) nonas Novembris Dedicatio S. Johannis. 
Era M.C.XCI. anno M.C.LIII. Aschalona à rege Jerosolymitano, et Siurana à R. comite captae sunt. 
Anno M.C.LIII. VII. idus Septembris domus Populeti (Poblet) facta est abbacia.
Era M.C.XCII. anno M.C.LIII. (LIIII.) in mense Marcio natus est Ildephonsus rex. 
Era M.C.XCV. anno M.CLVII. obiit Ildephonsus, imperator Castellae, et totius Ispaniae. 
Era M.CXCVI. anno M.C.LVIII. obiit Sancius rex. 
Era M.CC. anno M.C.LXII. obiit Remundus Berengarii, comes Barchinonae.
Era M.CC. prima, anno M.C.LXIII. obiit B. archiepiscopus Tarrachonae. Concilium Turonense. 
Era M.CC.III. anno M.C.LXV. obiit Gaufredus primus episcopus Dertusae.
Era M.CC.VIIII. anno M.C.LXXI. Ugo, Tarraconense archiepiscopus interfectos est. 
Et eodem anno passus est beatus Thomas, Cantuariensis archiepiscopus (arzobispo de Canterbury), IIII. kalendas Januarii, feria III., hora quasi XI.
Era M.CCX. anno M.C.LXXII. magna fames in terra. (hambruna; fam)
Era M.CC.XIIII. anno M.C.LXXVI. multi viderunt sanguinem pluere in termino Cervariae (Cervera), et in aliis locis; et mense Novembris dedicata fuit ecclesia Dertusensis. 
Era M.CC.XVI. anno M.C.LXXVIII. idus Septembris sol in tenebris conversus est: in mense Julio et rex Petrus natus est.
Era M.CC.XVII. anno M.C.LXXIX. Romanum concilium celebratum est sub Alexandro papa M.C.XXXIII. episcoporum. 
Era M.CC.XIX. anno M.C.LXXXI. Berengarius comes Provinciae interfectus est à Sicardo de Muro vetulo injustè. 
Era M.CC.XXII. anno M.C.LXXXIIII. obiit Ermengaudus, comes Urgelli (Armengol, comte de Urgel, Urgell), Castellanensis interfectus est.
Era M.CC.XXV. anno M.C.LXXXVII. capta est civitas Jerusalem, et totum regnum subjugatum est à rege Damasceno, Saladin nomine. (Saladín, Saladino)
Era M.CC.XXVII. anno M.C.LXXXIX. VI. kalendas Martii ignis de coelo visus est per multa loca. (fuego del cielo, cometas, visto por muchos lugares)
Era M.CC.XXXI. anno M.CXCIII. obiit Pontius Dertusensis episcopus, et B. Tarraconensis archiepiscopus interfectus est à Guillermo Raymundi de Monte Chatano (Moncada). 
Era M.CC.XXXIIII. anno M.C.XCVI. obiit Ildephonsus nobilis rex Aragonen. 
Era M.CC.XL. anno M.C.LII. factus est terraemotus magnus in partibus Jerosolymitanis, et tota terra ferè periclitata est. 
Era M.CC.XLIIII. anno M.CC.VI. IIII. nonas Februarii natus est Jacobus, rex Aragon. filius regis Petri. 
Era M.CC.XLVI. anno M.CC.VIII. obiit domina Sancia regina nobilis Aragonen.
Era M.CC.XLVII. anno M.CC.VIIII. gens catholica venit contra haereticos in partibus Biteris, et Carcassonae, et in mense Julio capta est Biteris, in qua interfecti sunt 
plusquam XXV. millia haereticorum; continuò ab eisdem mense Augusto capta est Carcassona, et quamplurima oppida haereticorum. 
Era M.CCXLVIII. anno M.CC.X. captum est Castrum Habibi (vel Habiln.) à rege, VIII. die post Assumptionem beatae Mariae.
 
Chronicon alterum Rivipullense (a: Ex MSS, cod. monast. Rivipull.). 
Era.  A. C. 
LXV. 27 Pontius Pilatus Judaeam procurat.
LXVIIII. 31 Joannes Baptista decollatur. 
LXXI. 33 Christus passus est et resurrexit, et Jacobus Apostolus                                        decollatur. 
LXXVII. 39 Tiberius moritur, et Cajus Caligula regnat. 
LXXVIII. 40 Mathaeus evangelium scribit.
LXXXI. 43 Petrus Romam venit.
LXXXIII. 45 Claudius... Apostolus Romam venit.
47 Marcus evangelium scribit. Lucas evangelium scribit.
52 Fuit mortuus Octavianus LVI. annorum.
54 Tiberius filius ejus regnat. 
70 Petrus et Paulus passi sunt Romae. 
71 Galba regnat. 
72 Vespasianus regnat. 
73 Jerosolyma civitas subvertitur, judaei et venunduntur.
81  Claudius regnat. 
82 Titus regnat. Hic pius et facundus fuit.
84 Domitianus regnat. Hic secundus post Neronem                                                christianos persequitur. 
98 Joannes in Patmos relegatus, Apocalipsim scribit. 
99 Nerva regnat. 
100. Joannes Apostolus assumptus est. Trajanus regnat. 
108. Passus est S. Ignatius.
119. Passi sunt Sapientie et Eleuterius episcopi. Helius Adrianus regnat. 
140. Antonius Pius regnat. 
222. Passi sunt Sancti Primitivus et Facundus. 
228. Passa est Sancta Cecilia. 
228. Passi sunt S. Tirsus, Sistus, Laurentius, Ypolitus, Xipophorus. 
275. Passa est Sancta Columba. (Coloma)
287. Passi sunt Crisantus et Daria. 
291. Passus est S. Georgius. 
300. Passus est S. Romanus. 
308. Passi sunt Vincentius, Félix, Eulalia, Agnes, Justus et Pastor, Eulalia, Cosmas, Damianus. (Cosme y Damián)
359 Jeronimus transtulit cronica Eusebii. 
386. Ob. S. Ambrosius episcopus. 
390. Ob. S. Jeronimus apud Behelem.
508. Translatio S. Martini.
509. Ob. S. Benedictus.
526. Inventio Basilicae S. Michaelis Arcangeli.
581. Passus est S. Eudaldus.
589. Ob. S. Gregorii.
602. Ob. S. Isidori episcopi Ispalensis. (San Isidoro de Sevilla, Hispalis)
707. Sema rex cum sarracenis in Hispania ingressus est.
714. Karolus vetulus regnat. 
715. Sema rex sarracenorum Nu. 
737. Obiit Karolus. Pipinus filius ejus regnat. 
762. Obiit Pipinus pater Karoli imperatoris. 
767. Ob. de Karoli imperator.
785. Gerundam civitatem homines tradiderunt regi Karolo. Et multi viderunt sanguinem pluere: et mortalitas magna secuta est. Aparuerunt acies in coelo, et signum + in vestimentis hominum.
801. Introivit Ludovicus in Barchinona, filius praelibati Karoli, et tulit civitatem sarracenis. 
813. Obiit Karolus.
814. Leuduvicus filius ejus.
831. Obiit Sanctus Benedictus Anianensis.
837. Obiit Leuduvicus rex.
838. Leutarius regnat.
839. Hic moritur.
840. Karolus ejus frater regnat. 
855. Translatio S. Vincentii Martyris.
868. Ob. Karolus.
869. Ludovicus filius ejus regnat.
874. Obitus ejus.
875. Karloman regnat. 
880. Ob. Karolus.
881. Karolus Debaugr regnat.
882. His diebus erat Daginus abbas Rivipullo. 
883. Hic obiit (nempe Karolus).
884. Oto regnat.
888. Prima Dedicatio nostri Caenobii sub Dagino abbate à Gifredo comite (id recentiori manu notatum). 
893. Obiit Oto.
894. Karolus filius Ludovici regnat.
912. Ob. Wifredi comitis bonae memoriae, cujus pater quiescit in cenobio S. Mariae Rivipull. 
925. Obiit Karolus.
926. Passus est S. Pelagius.
928. Ob. Miro com. filius Wifredi com. 
933. Ob. Ra.
934. Ludovicus regnat.
935. In isto anno fuit II. Dedicatio hujus cenobii temporibus Suniarii (Sunyer) comitis, et Enegonis abb. (ex recent. manu).
940. In ipso anno XIIII. kalendas, feria VI. obscuratus est sol, et facta est nox, et aparuerunt stellae, et fuit inter horam I. et II. luna XXVIIII. Obiit Carulus (Karolus) rex. 
950. Seniofredus comes fuit.
954. Dedicatio Kaxani S. Germani. Leutaurius regnat. 
966. Edificatio S. Michaelis basilicae apud Coxanum. Obitum Seniofredi comitis filii Mironis comitis. 
970. Ob. Arnulfus abbas (recent. manu). 
978. Adventus S. Eudaldi. Dedicatio hujus ecclesiae (rec. manu). 
979. Ob. Guidisclus abbas (rec. manu).
984. Obitum Mironis episcopi, filii Mironis comitis.
985. Capta fuit Barchinona à sarracenis, (Haec, et quae sequuntur recentiori manu notata sunt). 
986. Ob. Leutarius rex. 
987. Obiit Ludovicus rex. 
990. Obiit Olibanus Capreta comes. (Oliva cabreta)
993. Obitum Borrelli comitis Barchinona. (Borrell)
1002. Oliba (Oliva) comes factus est monachus. 
1003. Factum est praelium Albesae (Albesa) cum sarracenis. 
1009. Obiit Seniofredus abba Rivipl. 
1010. Ob. Ermengaudus comes Urgelli. 
1017. Ob. Raymundus comes Barch. 
1020. Ob. Bernardus comes. 
1031. Ob. Rodobertus rex.
1034. Ob. Berengarius comes Barch. et Sancius rex Castellae. 
1037. Ob. Ermengaudus comes Urgell. 
1038. Dedicatio S. Petri de Vico, et S. M. gr. Ob. Ermengaudus comes Urgell. 
1040. Dedicatio S. Mariae Virg, et ob. Eriballus episcopus. 
1047. Ob. Oliba episcopus. 
1052. Ob. Guillelmus comes Bisull. (conde de Besalú)
1054. Ob. Guifredus episcopus S.... Garsias rex interfectus. 
1058. Adventus S. Justi et Pastoris Narbonae. 
1060. Ob. Euricus rex. Successit Philipus. 
1063. Ob. Ranimirus rex, et fuit captum castrum dasens +. Capta fuit civitas Jerusalem a christianis mense Augusti. 
1065. Capta fuit civitas Barbastri. 
1065. Interfectus est Ermengaudus comes Urgell. et ob. Fredinandus (Ferdinandus) rex. 
1068. Ob. Guillelmus abbas Rivipulli, et Raymundus comes Cerritaniae. (Cerdaña)
1071. Abbas Massil. Bernardus accepit Ripull. cenobium. 
1075. Ob. Guillelmus episcopus Urgell. 
1076. Ob. Raymundus comes Barchinon. 
1079. Ob. Guifredus archiep. Narbon. et Bernardus abba Masill. 
1082. Raymundus comes occissus. 
1083. Cenobium S. Joannis redditur monachis.
1085. Ob. Gregorius papa. 
1086. Ob. Andraeas abbas.
1087. Arabes venerunt in Ispania (y en el 711). Translatio S. Nicolai episcopi in Barim. (San Nicolás de Bari) 
1092. Obiit Ermengaudus comes Urgell. obiit Bernardus episcopus Urgell. 
1094. Ob. Sancius rex; et fuit fames magna in toto mundo. 
1095. Ob. Guillelmus comes Ceritaniae. Bertrandus episcopus Berc. et Dalm. 
1096. Concilium Urbani papae. 
1097. Ob. Salomón monachus et episcopus. Osca civitas capta est. 
1098. Ob. Frotardus abbas S. Poncii. Fulchoni Barchin., et Berengarius archiepiscopus Tarragon. 
1101. Terremotus Februarii VI. id. 
1102. Ob. Bernardus abbas Riopol. 
1106. Ob. Aianricus rex Alamania.
1107. Ob. Benedic. abbas Rivipull.  
1109. Ob. Aldephonsus rex Ispaniae, et Philipus rex. 
1110. Ob. Arnallus episcopus Vici.
1111. Ob. Gaudfredus abbas. Ob. Bernardus comes Bisiilx 
1112. Raymundus episcopus Gerundae. 
1113. Hoc anno intravit comes Raymundus cum Pisis Majoricas. Pisani magna vi navium Hispania intrant. 
1114. Raymundus episcopus Barch. obiit. Monasterium S. Joannis redditur clericis. Devotae inde subducuntur. 
1117. Ob. Bernardus comes Ceritaniae.
1118. Caesaraugusta capta est à rege Aragonense. (Alfonso I el batallador) 
1119. Gelasius papa obiit. 
1121. Ricardus archiepiscopus Narbonae. 
1130. Honorius papa.
1131. Ob. Raymundus comes Barchin. Hic sepultus est. 
1134. Ob. Aliphonsus rex Aragonensis. (Fraga)
1139. Ob. Ollegarius archiepiscopus.
1139. Raymundus comes Barchinonensium suscepit regnum Aragonensium. (Te lo puedes seguir creyendo, o consultar la documentación)
1140. Comiti Barchin. provinciae ducatus datur, et Bisulduni comitatus (Besalú), et regi Aragon. (no podía darlo porque no lo tuvo, no fue rey) imperium Tolete. Papa romanus ab Leniannico imperatore captus dolo incaute, pro dolor! non observanda jurat. Raymundus dux provinciae et comes Barchin. cum Pisis Majoricas intrat. Moabitae indignati hujus rei causa Barchinonam venerunt: à Cervaria usque ad praefatam civitatem cuncta perderunt, et vastarunt. Post hoc de à paucis devicti praelio occiduntur in loco qui dicitur Martorell.
1143. Ob. Petrus episcopus Urgell. et Innoc. papa II. ob. Celestinus papa II. et Arnallus episcopus Barchin. et Guifredus episcopus Rotensis.
1144. Obiit Lucius papa, et Gregorius archiepiscopus Terragon. et abbas Cuxanensis: et Berengarius Raymundi comes provinciae occissus est.
1146. Ob. Raymundus Ausonens. episcopus, et Berengarius Gerundensis. 
1147. Almería capta est.
1148. Tortosa capta est à Raymundo comite et à Jenuensibus. (genoveses)
1149. Hilerda (Ilerda, Lleida, Lérida) capta est ab eodem R., et Frago (Fraga) uno die VIIII. kal. Octobr.
1152. Factus est terraemotus ante primam luna VI... captae sunt; et terraemotus per II. dies factus est omni hora VI... II. id. et III. idus Decembris. 
1153. Ob. Eugenius papa III. et Poncius comes Empuriarum est.
1154. Ob. Ermengaudus comes in Castella.
1155. Anastasius papa IIII.
1157. Ob. Ildephonsus imperator Yspaniarum.
1158. Ob. Sancius rex puer filius Ildephonsi praedicti. 
1159. Ob. Adrianus papa IIII.
1160. Ob. Berengarius Gerundens. episcopus.
1161. Luna obscurata est, et sanguínea visa est II. idus... 
1162. Hoc anno inclitus Marchio Raym. Berengarius comes Barchin., princeps Aragonum, et dux provinciae, apud vicum S. Dalmacii... Claruit 
miraculis. Requiescit Rivipulli. 
1168. Ob. Guillelmus episcopus Gerundens. et Gauzfredus abbas Rivipulli bonae memoriae. 
1171. Artallus episcopus Elenens. Thomas archiep. sub rege Angliae occissus est. 
1172. Ugo archiep. Terragonen. 
1173. Ugo Impuriensis comes, et... comes Rusilionis. R. abbas. 
1174. R. Fulconis occissus est.
1176. Guillelmus Terracon. archieps.
1177. Hoc anno multi viderunt... terminum Cervariae. (“multi viderunt sanguinem pluere in termino Cervariae”)
1178. Guillermus Petri Alordensis episcop. 
1179. Concilium Alexandri papae M.C (C vuelta).XXIII. eporum.
1180. Ludovicus Junior.
1181. Raymundus comes. Alexander papa. 
1183. Petrus episcop. Caesaraug. 
1184. Ermengaudus comes. Gaucerandus de Sales.
1185. Petrus Ausonens. episcop. et Lucius papa. 
1186. Guillelmus Helenensis episcopus, et Stephanus episcopus Oscensis. 
1187. Hoc anno fuit capta terra Jerosolimorum à sarracenis. Urbanus papa; post hunc Gregorius papa. 
1188. Bernardus episcopus Barchin. 
1191. Clemens papa III. = Capta Salandino fuit anno crux sacra trino. = Res polus orrendas dat mercurii VI. kalendas. 
Hucusque chronicon, quamquam dispositae computorum tabulae conspiciantur usque ad eram 2051. annum scilicet Christi 2013. 
(N. E. En caso de errata, si fuese Christi 1203 + 38 : era 1241, no 1251)


Dotatio prima ecclesiae Dertusensis, facta à Raymundo Berengarii, comite Barchinonensi. 

NUNC PRIMUM IN LUCEM EDITA EX CARTA AUTOG. MEMBR. IN ARCH. ECCL. DERTUS.

MONITUM.

“Scias, lector, oportet, Gelasium papam II litteris ad S. Oldegarium Tarraconensem archiepiscopum datis anno 1118 statuisse, ut cum Dertosa urbs è maurorum manibus, dante Deo, eriperetur, eam velut suburbanam parrochiam Tarraconensis ecclesia possideret, donec metropolis illa pristinas vires et splendorem recuperaret. Cùm autem id contigit armis et potentiâ Raymundi Berengarii, comitis Barchinonensis; statim Dertusensis ecclesia decimae et jura Bernardo Tarraconensi archiepiscopo datae sunt, quem praesens instrumentum Dertusensem episcopum vocat, idque concessione romani pontificis. Statim, inquam, nempe anno 1148, eodem quo capta est Dertosa, vel ut plurimum, et ut nos quidem arbitramur, tribus prioribus mensibus anni sequentis, in quibus juxta morem illius temporis perdurabat annus ab Incarnatione 1148 ad usque 25 diem Martii. Numquam enim Raymundus seipsum Dertosae Marchionem dixit, nisi post 
occupatam eam urbem, quod postremâ die Decemb. anni 1148 accidit. Ab eo ergo tempore usque ad annum 1151 quo consecratus est Gaufredus primus Dertosae episcopus, remansit haec ecclesiae Tarraconensi súbdita velut suburbana parrochia. Quod ideo monuimus, quoniam historici plures, praesentis cartae notitiâ carentes, praedictum Dertusensis ecclesiae parrochialem statum negaverunt." 

Quoniam ad celsitudinem principum specialiter spectare videtur de temporalibus bonis, quae divina clementia temporaliter illis habenda concedit, ecclesiam Dei dotare, atque honorificè ditare; idcirco ego R. Berengarii, Barchinonensium comes, Aragonensium ac Dertosae princeps et Marchio, concedo Domino Deo, et ecclesiae sanctae Dei Genetricis (genitricis) Mariae, quae condam apud Dertosam celebris sedes pontificalis fuit habita, et erit deinceps divinâ praestante clementiâ; et tibi, Bernarde, Tarraconensis archiepiscope, ejusdemque civitatis Dertosae, concessione romani pontificis, episcope, tuisque successoribus episcopis, in eadem civitate Dertosâ substituendis, omnes decimationes, et primitias christianorum habitantium et laborantium in territorio totius episcopatus Dertuosae, et omnes decimationes decimarum sarracenorum habitantium et laborantium in omni episcopatu Dertosae. Praeter hoc concedimus supradictae ecclesiae, et tibi omnia praedia, et possessiones quae major meschida sarracenorum ejusdem civitatis hactenus habuit; et II. furnos in eadem civitate, unum ad opus canonicorum, et alterum ad mensam pontificis. = Anno ab Incarnatione Domini M.C.XLVIII.
Sig+num Raymundi comes
Sig+num Guillelmi Raymundi Dapiferi
Sig+num Geraldi de Rupiano.
Sig+num Otonis.
Sig+num Raymundi de Podio alto.
Sig+num Bertrandi de Merola.
Sig+num Guillelmi de Castro vetulo.
Sig+num Arberti fratris ejus.
Sig+num Bernardi de Castelleto.
Bernaldus Vieja, qui hoc rogatus scripsit die annoque praefixo. 

Donatio loci Vallis clarae, qui prius dicebatur Abincabacer, facta à Raymundo Berengarii, comite Barch. abbati et monasterio Montis Flabonis (*). 
(*) Fundatum fuit monasterium hoc Flabonis montis (Flabemont) in dioecesi Tullensi (de Toul) in Galliâ Belgicâ anno 1132 à Widone de Acrimonte (Agramunt), comprobantibus Hugone comite Vadani-montis et Adelinâ de Burgundiâ ejus uxore, à quibus ipse Wido locum in feudum tenebat. Posita haec abbatia, filia Bellae-vallis in Argona, mater et ipsa Bonifageti et Stivagii, duabus ab oppido Marchia, totidemque a thermis Borbonae leucis, lepidum in agro feracissimo situm habet. Quieti ac paci novorum indigenarum providendi gratia Henricus Tullensis episcopus anno 1140 sancivit, ut tam illis quàm eorum posteris res indultae, perpetuò firmae et inconvulsae remanerent. Largitus quidem est anno 1161 quidquid juris habebat in ecclesiâ S. Juliani, infra cujus términos est abbatia: dedit insuper anno sequenti ejusdem ecclesiae décimas. Pluribus summis pontificibus, scilicet Eugenio III. Clementi III et Honorio III privilegia huic monasterio concedere, bonaque confirmare placuit. Plures etiam alii Tullenses pontífices, nempe Petrus de Brixeio, Odo de Vadano-monte, Reginaldus de Senlis, Thomas de Bourlemont beneficentiae suae eximia specimina exhibuerunt. Horum ceterorumque benefactorum chartas et privilegia publici juris fecit abbas Stivagii Annal. t. I. prob. col. DXLVI. et seq. V. Gallia Christ. t. XIII. col. 1133 seq. 

EX ARCH. ECCL. DERTUS. 

In Domine Dei Patris omnipotentis. Ego Raymundus (**), comes Barchinonensis, princeps Aragonensis, et Tortosae marchio, 

(**) Post Ranimirum monachum (Ramiro II el monje), finitâ serie Aragoniae regum, qui ab Eneco Arista per viros descenderant, ad Petronilam Ranimiri filiam jus regni devenit, uxorem hujus Raymundi Berengarii, comitis Barchinonensis, qui Aragonum non rex, sed princeps quoad vixit vocatus est, cum Petronila reginae nomen et dignitatem retinuerit. V. Zurita Annal. lib. II. cap. I. 

ob remissionem meorum peccaminum, et salutem animae meae, et parentum meorum, dono et offero Domino Deo, et sanctae religioni, et ordini de praemonstr. et ipsi cenobio Sanctae Mariae Flaboni Montis, atque ipsius abbati venerabili Stephano (*), fratribusque ibidem Deo servientibus, praesentibus et futuris, locum ipsum qui antea dicebatur Abincabacer, nomine meo, et jussu et consensu Domini Raymundi Berengarii, comitis Barchinon. regnique principis Aragonensis, et gloriossimi * nitoris Ispaniae, vallem claram, décimas cum omni término, honore, et circuitu eidem loco pertinentibus. 
Praedictam verò donationem pro mea devotione facio, ut praedicti cenobii fratres construant et aedificent ibi in honore Dei ecclesiam et abbatiam, et cum beneficio meo, et aliorum bonorum hominum; et ibidem oratoria et loca sanctissima construant pro servitio Dei, et fidelium animarum salute. 

(*) Stephanus hic eductae à Bella-valle coloniae à Philippo abbate datus est dux et pater. Hic ab Henrico Tullensi episcopo res monasterii ratas haberi sategit ann. 1140. Obtinuit ann. 1148 ab Eugenio III collatarum possessionum approbationem. Parochialem ecclesiam S. Juliani, in qua sita est abbatia, ann. 1161 consecutus est a praefato Henrico praesule, qui postero anno decimas ejusdem ecclesiae, à Petro milite S. Juliani traditas, ex intuitu duarum ipsius proneptum, quae apud Flabonis montem religionis susceperant habitum, episcopali auctoritate fulsit. Ab ipso enim monasterii exordio in vicino parthenone Deo se consecrarunt tot virgines, ut aedes ampliare necessum fuerit. Praedia banni *Xersel partim pretio comparata, partim est liberalitate Theodorici de S. Elpidio accepta, episcopali auctoritate monasterio adnecti curavit ann. 1179. Haec et alia ejus gesta narrant scriptores Galliae christianae (loc. laud. col. 1134.). Extremum diem obiit ann. 1180 clarus meritis. 
Et monasterium quod fuerit ibi aedificatum, habeat et possideat praedictum locum cum omnibus suis pertinentibus haereditario jure... ad fidelitatem et servitium Dei in saecula saeculorum. Si qua autem persona praesentem donationem infringere, vel disrumpere temptaverit, nil proficiat, sed duplâ compositione solutâ, iram Dei incurrat, et in inferno inferiori cum Judâ traditore damnatus perpetuae subjaceat morti. Et haec donatio insuper omni tempore firma stabilisque permaneat. Facta carta VII. calend. Maii, stante domno Raymundo comite jam dicto in Podio de Garden cum militiâ suâ in obsidione Ilerdae, anno Dominicae Incarnationis M.C.XLVIIII. in prasentiâ subscriptorum hoc videntium et audientium. 
Sig+num Raymundi comes.
Sig+num Bernardi Tarrach. archiepiscopi.
Sig+num Guillelmi Raymundi Dapiferi.
Sig+num Bernardi de Bello loco. (Belloch) 
Sig+num Raymundi de Podio alto.
Sig+num A. Mironis comitis Palearensis. (Pallars, y Pallas)
Sig+num Pontii Scriptoris.
Sig+num Guillelmi de Castro vetulo.
Sig+num Nathalis (Nadal) subdiachoni, qui jussu Domini comitis hoc scripsit. 

Magistri ordinis hospitalis S. Johannis in Jerusalem, ad fratres suos Dertusae residentes, epistola, quâ eos ad servanda episcopo Dertusensi jura hortatur (a). 
(a) Hujus epistolae nec autographum, nec integrum exemplar nacti sumus: quoniam autem plura alia instrumenta super hac controversiâ templarios inter et episcopum Dertusensem hic attulimus, praesenti locum dare voluimus, quod ad rem licet mancum ut puto, haud parum conducit. 

EX ARCH. ECCL. DERTUS. 

R. pauperum Christi hospitalis Jerusalem humilis minister, P. Umberti, et ceteris fratribus, qui cum eo sunt clericis, et conversis, salutem in Christo. De oratorio S. Johannis de Campo, et Cimiterio, quae prope Tortosam habemus, per obedientiam vobis mandamus, ut quod archiepiscopus Tarrachonens. et comes Barchinonens. et G. Raymundi Dapifer, vel duo ex istis simplici testimonio vobis faciendum esse dixerint vel verbo, vel scripto, vos inde sine cunctatione faciatis. Praeterea parrochianis episcopi poenitentiam non detis, nec excommunicatos suos vivos aut mortuos recipiatis. Quòd si quis excommunicatum scienter receperit, sciat qudò pro fratre hospitalis cum amplius non habebimus. Praeterea de nuptiis parrochianorum suorum, sive de ceteris, quae ad jus parrochiale pertinent, salvo privilegiis romanae ecclesiae sanè intellectis, vos non intromitatis. 

Raymundi, comitis Barchinon., epistola ad archiepisc. Tarraco., et Guillelmum Dapiferum data, quâ eos hortatur ut controversiam de campo S. Johannis, inter 
episcopum Dertusens. et fratres templarios agitatam, dirimant, et componant. 

EX ARCH. ECCL. DERTUS. 

R. comes Barchinonensis, venerabili amico B. Dei gratia Tarrachonensi archiepiscopo, et G. Raymundi Dapifero, salutem. Rogando vos moneo ut visis his litteris conveniatis episcopum Dertusensem, et P. Umberti, et alios fratres hospitalis, qui sunt apud Emposta, et diffiniatis inter illos contentionem illam, quam habent de ecclesia et de terris S. Johannis; et dicatis veritatem inde sicut vidistis, et audistis, et etiam fecistis. 
Et ego pono hoc negotium totum in vobis, ut quidquid vos inde dixeritis, ratum habeam et firmum inter eos. Avete, et hoc ita perficite. 

Adriani papae IV bulla in favorem ecclesiae Dertusensis. 

EX ARCH. ECCL. DERTUS. 

Adrianus episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis universis clericis, et laicis per Dertusensem episcopatum constitutis, salutem et apostolicam benedictionem. 
Ad hoc supernae miseratio Deitatis vos de diversis mundi partibus congregavit, ut confiteamini nomini sancto ejus, et talia studeatis semper pietatis opera exercere, quòd omnipotens Deus, qui vocavit vos de tenebris in ammirabile lumen suum, in vestris debeat delectari. Inter omnia autem opera sanctitatis nichil est unde Dominum magis propitium et placatum vobis reddere valeatis, quàm si ecclesiasticas personas, et religiosa loca diligere, et eis studueritis sua jura illibata, et integra conservare. Inde utique est quòd universitati vestrae per apostólica scripta mandamus, monemus, et exhortamur in Domino, atque in peccatorum remissionem vobis injungimus, ut venerabili fratri nostro Dertusensi episcopo, quem nos tamquam virum honestum et religiosum debitâ benignitate suscepimus, et sincerae charitatis brachiis amplexamur, omnimodam obedientiam, ac reverentiam impendatis, et ecclesiam Dertusensem, quae quantò magis rudis, et novella plantatio, tantò amplius fidelium christianorum solatiis indiget, adjuvare, honorare, diligere, ac manutenere omnino studeatis; et praedicto fratri nostro episcopo decimas, primitias, oblationes, defunctiones, et cetera jura ecclesiastica sine aliqua contradictione reddatis. Quatenus per haec, et per alia bona opera, quae Domino auxiliante feceritis, inmarcessibilem coronam acquirere, et ad triumphalia castra regis aeterna possitis divinâ suffragante gratiâ pervenire. Praeterea vos nosse volumus, nos tam decimas, quàm omnia parrochialia jura de insulâ S. Laurentii Januensium praefato episcopo et ecclesiae Dertusensi auctoritate apostolicâ reddidisse (a). Si quis verò ea, vel alia jura sua ipsi auferre praesumpserit, eum excommunicandi eidem episcopo liberam concessimus facultatem. Dat. Beneventi XIII cal. April.
(a) Insula haec magni et nominis et praetii, ex Iberi fluentis ante Dertosam relicta; quae modò mutato ejus fluminis alveo evanuit. Porro Raymundus Berengarii, comes Barchinon. illius decimas Januensibus concesserat, seu veriùs ecclesiae S. Laurentii Januensium, in grati animi testimonium, ob acceptum ab illis auxilium in Dertosae expugnatione. Postea tamen Januenses ipsi, Raymundi munificentiam imitaturi, Dertusensi ecclesiae restituere, idque sub sedis apostolicae approbatione voluerunt.

Adrianus papa IV ecclesiam Dertusensem sus apostolicae sedis protectione suscipit, ejusque statuta, et possessiones confirmat (b).
(b) Hanc bullam vulgatam reperies in Hisp. sacra T. XLII. p. 303, typorum tamen aliisque mendis faedatam. Maluimus ergo ad autographi fidem iterum describere.

EX AUTOGR. IN ARCH. ECCL. DERTUS.  

Adrianus episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri Gaufrido Dertusensi episcopo, ejusque successoribus, canonicè substituendis, in perpetuam memoriam. Cum ex injucto nobis a Deo apostolatus officio, quo cunctis Christi fidelibus, auctore Domino, praeeminemus, singulorum paci, et tranquilitati debeamus intendere; praesertim pro illorum quiete oportet nos esse sollicitos, qui pastorali dignitate sunt praediti, et ad officium pontificale promoti. Nisi enim nos, eorum utilitatibus intendentes, ipsorum jura, in quantum, Deo permittente, possumus, integra conservemus, et auctoritate apostolicâ eos ab iniquorum hominum incursibus defendamus; de illorum salute non vere poterunt esse solliciti, qui sibi ad regendum, Domino sunt disponente commisi. Ea propter, venerabilis in Christo frater Gaufride episcope, tuis justis postulationibus gratum impertientes assensum, te, et Dertusensem ecclesiam, cui Deo auctore praeesse dignosceris, sub beati Petri, et nostrâ protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus. In primis siquidem statuentes, ut in ipsâ ecclesiâ ordo canonicus, qui secundum Deum, et beati Augustini regulam, et consuetudines ecclesiae Sancti Ruphi ibidem noscitur institutus, perpetuis temporibus inviolabiliter observetur. Praeteres quascunque possessiones, quaecunque bona eadem ecclesia in praesentiarum justè, et cononicè possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum, vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, praestante Domino, poterit adipisci, firma tibi, tuisque successoribus, et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis: Granatellam (La Granadella; Tarragona, a 18 km a pie; no la de Lérida), Fabarium (Fabara, Favara, pasa el río Matarraña, provincia de Zaragoza, está a unos 65 km a pie) cum pertinentiis suis, et ea, quae praedicta ecclesia in Bitem (Bítem; a 5,6 km a pie, o en piragua), et in Anasteth (*NE) possidet. 
(N. E: “En los primeros momentos después de la conquista consta otra algezira conocida como Astet, o Anastet, un topónimo que se ha conservado y designa una partida situada en el norte del municipio, a la izquierda del Ebro, limítrofe con Rasquera y Miravet, en un pronunciado meandro. Islas fluviales en el bajo Ebro en época medieval (siglos XII y XIII) Helena Kirchner y Antoni Virgili ISSN 2095-9747 núm. 22, 2021, pp. 27-55)

Quaecunque etiam venerabilis frater noster Bernardus Terraconensis archiepiscopus in decimis, primitiis, oblationibus, et defunctionibus, assensu comprovincialium episcoporum, et illustris viri Raymundi, comitis Barcinonensis, tibi noscitur concessisse, et annuum redditum centum Bizantiorum (moneda besante, besant, de Bizancio), quos idem comes pro indumentis canonicorum concessit tibi, et per te ecclesiae tuae, nichilominus confirmamus. Decimas insuper omnium rerum ipsius episcopatus, quae decimari debent, primitias, et omnia ecclesiastica jura praefatae ecclesiae ex integro concedimus, et auctoritate apostolicâ roboramus; statuimus quoque, ut episcopalis sedes Dertusae habeat, et quietè possideat omnes términos sui episcopatus, sicut melius umquam aliquis rex tempore sarracenorum regnum Dertusae possedit, vel possidere debuit. Sancimus autem, ut ipsius ecclesiae canonicâ tibi, tuisque successoribus debitam obedientiam, et reverentiam promittant et exhibeat, atque professionem faciant. Decernimus etiam, ut in memoratâ ecclesiâ nullus in episcopum eligatur, nisi canonicus, et canonico habitu indutus, religionis amator, et litteris eruditus, qui gregi sibi commisso et praeesse noverint pariter, et prodesse. Administratione verò jam dictae ecclesiae personae administrationes sibi creditas, non quasi haereditario jure possideant, sed ad arbitrium episcopi, et fratrum, aut in claustro resideant, aut alias administrationes cum obedientiâ sine contradictione suscipiant. De coetero statuimus, ut hospitali pauperum Christi, quod ad communem indigentium utilitatem constructum est, tam episcopus, quàm canonici Dertusensis ecclesiae de omnibus possessionibus, et reditibus suis decimas cum integritate persolvant. Prohibemus quoque, ut nulli ecclesiasticae, vel seculari personae liceat, nisi auctoritate nostrâ munita fuerit, in toto Dertusensi episcopatu absque tuâ, et successorum tuorum licentiâ ecclesias construere, vel constructas possidere, vel parroquialia sibi jura usurpare. Si quis autem parroquianus tuus, possessiones, et bona saepae dictae ecclesiae minuere, vel auferre praesumpserit, seu in aliquo excesserit, unde sit excommunicationis vinculo innodandus, liceat tibi auctoritate nostrâ cum usque ad condignam satisfactionem canonicâ sententiâ coercere. Decernimus ergo, ut nulli omnino hominum liceat supradictam ecclesiam temerè perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, seu quibuslibet vexationibus fatigare; sed illibata omnis, et integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione, et sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salvâ sedis apostolicae auctoritate. Si qua igitur futurum ecclesiastica, secularisve persona hanc nostrae constitutionis paginam sciens contra eam temerè venire tentaverit; secundò, tertiòve commonita, nisi praesumtionem suam congruâ satisfactione correxerit, potestatis, honorisque sui dignitate careat, reamque se divino judicio existere de perpetratâ iniquitate cognoscat, et à sacratissimo corpore, et sanguine Dei, et Domini Redemptoris nostri Jesu Christi aliena fiat, atque in extremo examine districtae ultioni subjaceat. Cunctis autem eidem loco sua jura servantibus, sit       pax Domini nostri Jesu Christi, quatenus et hic fructum bonae actionis percipiant, et apud districtum judicem praemia aternae pacis inveniant. Amen, amen, amen. 
Ego Hadrianus, catholicae ecclesiae episcopus.
Ego Guido, presbyter cardinalis tit. Sancti Chrysogoni. 
Ego Haubaldus, presbyter cardinalis tit. Sanctae Praxedis. 
Ego Ymarus, Tusculanus episcopus.
Ego Centius, Portuensis, et Sanctae Ruffinae episcopus.
Ego Odo, cardinalis diaconus Sancti Georgii ad velum aureum.
Ego Guido, diaconus cardinalis Sanctae Mariae in Porticu.
Ego Hiacintus, diaconus cardinalis Sanctae Mariae in Cosmydyn. 
Ego Odo, diaconus cardinalis Sancti Nicolai in carcere Tuliano.
Ego Bernardus, presbyter cardinalis tit. Sancti Clementis.
Ego Octavianus, presbyter cardinalis tit. Sanctae Ceciliae.
Ego Gerardus, presbyter cardinalis tit. Sancti Stephani in Coelio Monte.
Ego Henricus, presbyter cardinalis tit. Sanctorum Nerei, et Achillei. 
Ego Joannes, presbyter cardinalis tit. Sanctorum Silvestri, et Martini. 
Dat. Beneventi per manum Rolandi, sanctae romanae ecclesiae presbyteri cardinalis, et cancellarii, decimo tertio kalendas Aprilis, indictione IIII. Incarnationis Dominicae anno millesimo centesimo quinquagesimo quinto, pontificatus vero Domini Hadriani papae quarti, anno secundo (a) loco sigi+lli pendentis. 
(a). Cum Adrianus hic pontificatum ceperit die 3. Decemb. ann. 1154, videbitur fortasse alicui non bene conguere annum sui pontificatus secundum cum die 20 Martii anni 1155. Sed sciendum est morem tunc fuisse annos ab Incarnatione Domini, die scilicet XXV. Martii, supputandi, et quidem completè et posticipatè, ut ajunt; quo fit ut annos 1155 ad usque XXV. Martii 1156 perduraret. Unde XX. dies ejusdem mensis et anni verè ad annum secundum illius pontificatus spectabat, atque ad indictionem IV. 

Adriani papae IV ad Raymundum Berengarii, comitem 
Barchinonens. epistola, super dotatione ecclesiae Dertusensis, et aliis rebus. 

EX ARCH. EJUSD. ECCL. 

MONITUM. 

Hanc epistolam idcirco publici juris facere decrevimus, tum quia nullus eam quod scimus protulit, tum quoniam epistolae item ineditae Raymundi comitis occssionem praebuit. Illam hunc annum dedimus, quoniam licet anni nota careat, eodem tamen loco et die data est, quo praecedens ipsius papae bulla. Descripsimus autem, ut candidè fateamur, non ex autographo, quod nullibi reperire hucusque licuit, sed ex exemplari vetusto, haud parvae fidei et auctoritatis. 

“ Adrianus episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio nobili viro R. Barchinonensi comiti, salutem et apostolicam benedictionem. Catholicorum principum est, et eorum qui Deum habere desiderant in suis actibus adjutorem, pía, et religiosa loca diligere, ac ea bonis temporalibus, ut aeterna in futuro percipiant, ampliare. Inde est quod nobilitati tuae per apostolica scripta mandamus, quatinus Dertusensem ecclesiam, quae religionis, et honestatis habitu decoratur, bonis tibi a Deo collatis dota...  
(certe dote afficias), et tanta ei juxta promissionem tuam beneficia largiaris, ex quibus tam episcopus, qui ibidem ministrat assiduè, quàm XX. fratres in conventu, qui pro te Deum valeant exorare, sufficienter necessaria corporis, et vitae habeant alimenta, sufficientem quoque locum ad aedificandam ecclesiam, officinas canonicorum, et domos in usus episcopi eidem ecclesiae pro animae tuae salute concedas. Quod si nolueris effectu operis prosequente complete, ei ad claustrum suum licentiam dabimus redeundi. In castellis autem supernâ tibi miseratione concessis, meschitas cum possessionibus, quae prius sarracenorum fuerant, ecclesiae Dertusensi cum integritate restituas, ex quibus vitae necessaria sacerdotibus valeant ministrari. Noverit quoque nobilitas tua, et omnes memorati episcopi parrochiani nos tam decimas, quàm omnia parrochialia jura de insulâ Sancti Laurentii Januensium praefato episcopo, et ecclesiae Dertusensi auctoritate apostolicâ reddidisse. Quae si quis auferre presumpserit, ipsum excommunicandi eidem episcopo liberam concessimus facultatem. Te quoque coadjutorem super hoc habeant, et omnibus modis defensorem. Ad haec magnificentiae tuae praesentium significatione injungimus, ut quod de ecclesiâ Sancti Joannis, cimiterio, et campo tu et G. Raymundi Dapifer tuus in veritate novistis, hoc idem pietatis intuitu, et religionis amore venerabili fratri nostro Terrachonensi archiepiscopo verbo, vel scripto, quia partes inter se taliter convenerunt, firmiter astruatis. Praeterea strenuitatem tuam rogamus, monemus et exortamur attentius, ut ipsum episcopatum, quem pro tuorum venia delictorum construere incepisti, more bonorum, et nobilium principum amplificare studeas, atque à tam laudabili et digno proposito usque ad consummationem nullâ ratione desistas. Datum Beneventi XIII. kal. Aprilis.”
 
Litterae Raymundi Berengarii, comitis Barchinonens., ejus nominis IV, ad Adrianum papam itidem (ibidem) IV. 

EX EXEMPL. VETUSTO MEMBRAN. IN ARCH. ECCL. DERTUSENS.

Venerabili domino, et patri suo dilectissimo, christianae religionis Dei gratiâ summum apicem obtinenti, sanctitatis ejus homo miles, et servus R. comes Barchinonensis, et princeps Aragonensis, totius salutis summam, ac totum totum seipsum. 
In adquisitione Ilerdensis et Dertusensis ecclesiae laborem ac sudorem nostrum partim oculis vestris vidistis (a: Forte Adrianous in Hispaniam venerat, circa ann. 1148 ac sequenti, quibus Dertosa et Ilerda urbes captae sunt.) 

non visa relatione percepistis. Hoc autem opus Dei, non nostrum fuisse, et scimus, et credimus; ipsa quoque ad honorem, ac servitium (Dei), et ad augmentationem sanctae romanae ecclesiae addita esse gaudemus. Nos siquidem plurimis occupati negotiis, cum ad aedificationem ecclesiarum plenariè sufficere nequeamus, pro constitutione, et institutione, seu informatione Dertusensis ecclesiae, sanctae majestatis vestrae prostrati pedibus, etsi non corporali praesentiâ, mentali quâ possumus humilitate, obnixè supplicamus, ut in quibus vobis visum fuerit, et benignitati vestrae celsitudinis Dertusensis episcopus exposuerit, praefatae ecclesiae post Dominum primum vos fundamentum ponatis. Contentionis de Campo Sancti Johannis inter episcopum Dertusensem, et hospitalarios planam ac indubitabilem discussionem vobis annuntiamus; quod archiepiscopus Tarraconensis, et Guillelmus Raymundi missi à nobis donaverunt medietatem campi illius ad necessitates pauperum Christi adventium in civitatem, et transientium, sive ibidem infirmantium; alteram medietatem ad cimiterium Dertusensis sedis (a): hoc idem, si vos jusseritis, juramento probare parati: et nos ita concedimus. De quibus prolixè vobis scribere supervacaneum duximus: de revelatione scilicet B. Ollegarii (b) olim patris vestri (c):
 
(a) Incertum quo die et anno latum sit hoc judicium; unde et nos hujus et praecedentis cartae epocam determinatam haberemus. Extat certe Guill. Raymundi Dapiferi fides de hujus judicii prolatione, quam hoc eodem anno dedit; ast de tempore lati judicii silet.  
(b) Forte miraculum indigitat ad S. Ollegarium spectans, qui recens vitâ functus erat.
(c) Hinc certissimè liquet hanc epistolam ad Adrianum papam IV. directam. Nullus quippe pontifex toto vitae Raymundi comitis tempore sedem romanam tenuit, cujus S. Ollegarius pater dici posset, nisi hic Adrianus, qui monasticam vitam in domo S. Ruphi Avenione professus fuerat, quo tempore S. Ollegarius ibidem abbatis munere fungebatur ab anno circiter 1110 ad 1116.

de episcopis ecclesiarum vestrarum, quae sunt in partibus nostris, per vos ad religionem informandis: de quaerimoniâ, quam habemus adversus episcopum Pampilonensem: de praecibus, quas per archiepiscipum Ebredunensem, per episcopum Forojuliensem, per nuntium nostrum magistrum Seguinum, et per litteras nostras paternitatis vestrae sublimitati destinavimus. De his inquam, et de aliis multis, quae hic non apponimus, praedicto Dertusensi episcopo, consilii nostri secretario intimo, melius quam nos vos ipsum novistis (a: Uterque scilicet pontifex monasterium S. Ruphi Avenion. simul incoluerat.), sicut nobis credere poteritis. Item, itemque valeat sanctitas vestra. Servet vos Deus per tempora longa.

Donatio loci de Abincabacer, quam fecit Fredericus, prior ecclesiae S. Mariae ejusdem loci, de consilio abbatis et fratrum Montis Flabonis, ecclesiae Dertusensi.  
  
EX ARCH. ECCL. S. MARIAE DERTUS. 

MONITUM. 

Donaverat Raymundus, comes Barchinon. hunc locum de Abincabacer abbati et fratribus Montis Flabonis ord. praemonst. anno 1149; ea conditione ut monasterium et abbatiam sui ord. ibi construerent. Quod cùm praestare nequirent aut nollent, ipsi fratres illum locum ecclesiae Dertusensi dederunt praesenti instrumento; quam rem idem comes confimavit anno sequenti, ut infra adnotabimus.

Quoniam fidelium donationes ecclesiae semel traditae in secularem donationem nullatenus debent postea redigi; eâ auctoritate muniti, signo sanctae + hanc cartulam corroborantes, tam vivorum praesentiae, quàm futurorum posteritati scripto commendare curavimus: quòd ego Fredericus, prior S. Mariae de Valle Clara (a: Is ipse locus est qui primùm dicebatur Abincabacer), et communicato consilio dompni Stephani abbatis Flabonis Montis, et fratrum nostrorum, litteris ejusdem abbatis nobis significato; sic, inquam, ego Fredericus, divinae pietatis,  et ecclesiasticae religionis intuitu, dono Deo, et ecclesiae S. Mariae Dertusensi, et tibi, Gaufride, et successoribus tuis, et canonicis inibi Deo servientibus, praedictum locum de Valle Clara, qui antea Abincabacer dicebatur. Hunc praenominatum locum cum omnibus pertinentiis suis, sicut comes Barchinonensis ipsum nobis donavit, sine fraude, sine dolo, sicut melius dici vel intelligi potest, arare (f. à jure) nostro alienantes, tradimus in dominium et potestatem jam dictae ecclesiae Dertusensis, ut ipsa saepe dictum locum teneat integriter, et in perpetuum jure ecclesiastico possideat. Actum est hoc VI. calend. Januarii anno ab Incarnatione Domini M.C.LVIII. 
Sig+num Friderici, prioris de Valle Clara, qui hoc donum feci, firmarique rogavi. 
Sig+num Johanis conversi. 
Sig+num Dominici clerici. 
Sig+num Geraldi de Salvanieto. 
Sig+num G. Aymerici. 
Sig+num G. Malloni. 
Sig+num Bernardi de Sancto Poncio.
Sig+num Raydulfi de Nives.
Sig+num Johanis Ricardus, qui hanc chartam scripsi die et anno ut supra. 

Donatio loci de Abincabacer ad ecclesiam Dertusensem.

EX ARCH. ECCL. DERTUS.

In nomine Domini nostri Jesuchristi, signo sanctae + hanc cartam corroborantes, tam vivorum praesentiae, quàm futurorum posteritati notificamus: quòd ego Raymundus comes Barchinonensis, princeps Aragonensis, Ilerdae ac Dertusae Marchio locum Dabincabacer (d'), quem prius donaveram Stephano, abbati Montis Flabonis, et fratri Frederico canonico suo (a), cum jam dictus locus ad institutionem sui ordinis, Prati, scilicet, Monstrat, per eos informari non possit, amonitione et rogatu ipsorum inde prorsus abeuntium. Sic inquam ad honorem Dei, et ad laudem nominis ejus, ut divina scilicet ibi officia celebrentur, sic dono Deo et ecclesiae S. Mariae Dertusensi, et G. ejusdem dicto episcopo, et canonicis inibi Deo servientibus, eorumque successoribus, praedictum locum plenariè et integrum, sicut melius dici vel intelligi potest, et sicut donaveram ipsum prius saepe dictis fratribus Montis Flabonis. Factum autem hoc apud Oscam (Huesca, Osca, Oscha, etc) IIII. nonas Januarii, anno ab Incarnatione Domini M.C.LVIII. 
Sig+num Raymundi comes.
Sig+num Bernardi, Tarraconensis archiepiscopi, salvo jure Tarraconae ecclesiae. 
Sig+num Frederici, qui hoc donum firmo et laudo, et ab aliis firmari rogo. 
Sig+num A. de Turre rubea. (Torroja, Torre roja)
Sig+num Guillelmi Castri vetuli. 
Sig+num Mir de Luzan. 
Sig+num Guillelmi de Cerveria. (Cervaria, Cervera)
Sig+num Raymundi de Mulnels. (Mulnells)
Ego R. Tarraconensis ecclesiae presbyter canonicus, subscribo. 
Sig+num Johannis diachoni, et scribae comitis, qui hanc scripsit die et anno quo supra. 

(a) Facta fuerat haec donatio anno 1149, ea conditione ut ibi monasterium ordinis praemontratensium construerent: quod cum praestare nequivissent, et ipsi fratres prius ecclesiae Dertus. donaverunt, ut in praecedenti instrumento patet, quod modò Barchinonensis comes confirmat. 

Consecratio eccl. S. Valentini in comit. Bisuldun. (a: Ex autograph. in reg. arch. Barcin.).

Anno Dominicae Incarnationis M.C.LXVIII. regnique regis Ledovici Junioris (rey de Francia, Ludovico, Luis, Lois, Loys junior) XXXII. XV. calendas Decembris venit dompnus Poncius, Dei dignatione Dertusensis episcopus, et abbas Sancti Johannis, jussu et praecibus venerabilis Guillermi Gerundensis episcopi ad consecrandam ecclesiam in honore Sancti Valentini martyris et presbyteri, quae sita est in comitatu Bisuldinensi (comtat de Besalú) in parrochia Sancti Christophori de Beget, in Villare de Arça, quam incolae loci illius suis eleemosynis et laboribus aedificaverunt. Constituit vero praedictus episcopus, et sub vinculo anathematis posuit, ut nulla persona magna vel parva audeat praedictam ecclesiam violare, nec aliquem ad eam confugientem, vel aliquam rem inde violenter abstrahere. Et quisquis aliquid de suis facultatibus divino instinctu ad luminaria concinanda, vel ad necessaria ejus ecclesiae donare voluerit, ei de injunctâ sibi poenitentiâ XV. dies misericorditer relaxat. Praedictus vero episcopus, abbas Sancti Johannis, et abbas Campi rotundi (Camp redó, Camprodon) dederunt Deo, et Beato Valentino quantum infra parietes continetur ecclesiae: =  Poncius, Dei dignatione Dertosensis episcopus subs + cribo. =
Sig+num Petri, abbatis Campi rotundi. =
Bissullunensis probat... atque sacerdos. = 
Sig+num  Vincentii diachoni, qui haec scripsit die et anno quo supra. =

Donatio Raymundi de Munels, fratris D. Poncii, episcopi Dertusensis, de quibusdam domibus et terris, sub certis conditionibus, et praecipuè, ut fiat convivium in anniversaria qualibet sui obitus die.  

EX AUTOGR. IN ARCH. ECCL. DERTUS.

Quoniam ea quae scripta notantur, melius memoria comendantur; ideoque in Dei nomine notum sit omnibus hominibus praesentibus, et futuris, quod ego Raymundus de Munels bono corde, et gratuita voluntate pro amore Dei et ad laudem sancti nominis sui, et propter pro remedium animae meae, et parentum meorum offero, dono, et in praesenti trado, atque concedo Domino Deo et Dertusensi ecclesiae Sanctae Mariae, et vobis Poncio episcopo, omnique conventui, cunctisque clericis ibidem Deo servientibus nunc et in perpetuum, illas nostras domos quas habeo in civitate Illerdae in parrochiâ Sancti Johannis de Platea; quae affrontat de duabus partibus in carrariis (carraria, carrera, carrer, calle, calles), et de tertia in domibus Bernardi de Tarrega, et de quarta vero parte in domibus Petri Galabrun, et Raymundi de Lileto. Iterum vobis dono, et offero alias domos quas habeo similiter in villa Illerdae juxta portam ferrizam de Zuta (zuda) in parrochia Sancti Andreae; quae affrontat de una parte in domibus praedictae ecclesiae Sanctae Mariae, scilicet Dertosae, et de tribus verò partibus in carrariis publicis. Adhuc dono et trado vobis quantum in praesenti habeo et teneo de illa haereditate quae fuit de Avulit Alchata sarraceno, scilicet terras et vineas ad ipsam Roal; excepto hoc quod jam ibi dedi ad Raymundum de Aragone et ad Petrum de Bordel. Et dono vobis illam meam Almuniam de Feraosa cum omnibus terminis suis et pertinentiis. Et cum hoc, quod praedicta Almunia habet in Fontaneto; et affrontat illa Almunia de una parte in termino illius turris Jerosolymitani hospitalis, et de alia in termino turris de Abinatea, et de alia vero parte in termino ipsius turris de Monte Leone, sicut ab hiis omnibus supradictis terminis et affrontationibus includitur et terminatur cum exitibus et ingressibus suis, et omnibus sibi pertinentibus, cum omni ejus integritate dono atque concedo Domino Deo, et Dertuensi (Dertusensi) ecclesiae Sanctae Mariae, et clericis ibidem Deo servientibus francum et liberum per cuncta saecula. Et cum hac praesenti carta donationis de meo proprio jure et dominio in potestate praenominatae ecclesiae Dertosae, et Poncii episcopi, et ejus canonicorum totum hunc supradictum honorem ad integrum trado atque delibero ad tenendum et ad possidendum sine vinculo, et contrarietate ullius hominis et foeminae. Sub tali autem conditione, quod post obitum meum episcopus et presbyteri ejusdem ecclesiae, et omnes alii presbyteri comorantes in villa Dertosae, faciant annuatim meum anniversarium, et pro animâ meâ et parentum meorum atque omnium fidelium defunctorum in tali die in qua anima recederit à corpore meo semper celebrent omnia divina officia defunctorum; et omnes clerici et pauperes illius civitatis Dertosae reficiantur in illa die de expletis et redditibus praedicti honoris; quod verò superavit illius, in commune commodum illius ecclesiae, et conventus revertatur. Insuper volo, atque dispono, quod si praedictus Poncius frater meus ejusdem ecclesiae episcopus mihi supervixerit, ille teneat in omnibus diebus suis et possideat omnem illum supradictum honorem ad integrum, et in die mei anniversarii faciat meum convivium sicut superius est scriptum annuatim. Post obitum vero suum, teneat totum ipsum honorem ille qui mensam canonicorum tenuerit Dertusensis ecclesiae, et qui anniversarium meum, et convivium sine omni dubitatione semper faciat. Sed episcopus et canonici Dertusensis ecclesiae habeant solummodo hospitium in praedictis domibus cum suis propriis expensis. Expleta et redditus illius honoris semper in potestate perveniant illius qui tabulam canonicorum obtinuerit, et meum servitium supradictum perficiet; et ita sit semper sine omni servitute remota. Omnia verò supradicta mihi adveniunt per aprensionem et adquisitionem. Et ero inde semper praedictae ecclesiae legalis auctor et defensor contra omnes homines et foeminas. Et ego Poncius episcopus cum assensu, et voluntate totius conventus nostrae ecclesiae laudo et concedo tibi Raymundo de Munels, quod in diebus tuis habeas hospitium in praedictis domibus quotiescumque in villâ Illerdae venies cum tuis propriis expensis; et in singulis annis dum vixeris facias sensum pro illo hospitio quod tibi concedimus unum par gallinarum nostrae ecclesiae in Natale Domini. Si quis contra hanc cartam donationis ad disrumpendum venire voluerit, non ei valeat, sed in quadrum componat hoc, et postea firmum permaneat omni tempore, et tamdiu sit segregatus à corpore Christi donec dignè satisfaciat. Acta carta Illerdae tertio idus Decembris anno ab Incarnatione Domini M.C.LXXVIII.
Sig+num Raymundi de Munels, qui hoc firmat et testes firmare rogat.
Sig+num Petri Raymundi Bernardi.   
Sig+num Petri Sancti Poncii.
Sig+num Willelmi de Favars.
Sig+num Bernardi Sancti Laurentii.
Sig+num Petri, filii Petri Raymundi Bernardi.
Sig+num Willelmi de Bar; qui hujus rei sunt testes. 
Geraldi sig+num qui hoc rogatus scripsit die, et anno praescripto, et cum rasis et emendatis in quinta decima et in vigesima prima linea. 


Celestini III breve in confirmationem omnium donationem ecclesiae Dertusens.

EX. ARCH. EJUSD. ECCL.

Celestinus episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri Dertusensi episcopo (a: Erat tunc Dertusensis episcopus D. Gombaldus de Sancta Oliva) salutem et apostolicam benedictionem. Licet universorum votis, ex injuncto nobis officio teneamur adesse: fratrum tamen, et coepiscoporum nostrorum petitiones, et preces tantò benignius volumus exaudire, quantò inter alios locum obtinent digniorem, et quadam specialitate ad impetrandum suae petitionis affectum patrocinium sedis epostolicae meruerunt. Ea propter, venerabilis in Christo frater, tuis justis postulationibus inclinati, possessiones, villas, molendinas, judaeos, et omnia jura, et cemiteria, certis distincta limitibus, quae illustris memoriae Ildephonsus quondam rex, et charissima in Christo filia nostra Sanctia, illustris regina Aragonum, ecclesiae Dertusensi consideratione providâ contulerunt, sicut ea omnia justè possides, et quietè, et in autentico praedicti regis plenariè continentur, tibi, et per te ipsum Dertusensi ecclesiae auctoritate apostolicâ confirmamus, et praesentis scripsit patrocinio communimus. Nulli ergo omnino hominum liceat hanc nostram paginam confirmationis infringere, nec ei ausu temerario contraire. Si quis autem hoc atemptare presumpserit, indignationem omnipotentis Dei, et beatorum Petri et Pauli apostolorum ejus se noverit incursurum. Data Laterani VII idus Augusti, pontificatus nostri anno sexto.   

Carta immunitatis concessae à Petro II, Aragonum rege, ecclesiis, et monasteriis dioc. Dertusensis.

EX. ARCH. ECCL. DERTUS.

In Dei nomine. Nos Petrus, Dei gratia rex Aragonum, comes Barchin. nobilium praedecessorum nostrorum exempla sequentes, et praeterita emendare volentes, fatemur et recognoscimus, quòd in honoribus, mansis, seu hominibus ecclesiarum, ac monasteriorum, vel locorum religiosorum totius Dertus. episcopatus nullam quaestiam, nullam exaccionem, vel forciam, nullamque demandam seu ademprivium habemus, vel habere debemus aliquo jure, vel aliqua ratione. Ut verò ipsarum ecclesiarum, ac monasteriorum, seu domorum religiosarum honores, mansi, sive homines magis tuti ac securi perpetuó habeantur, volentes et confirmantes omnia privilegia et jura à nobis vel antecessoribus nostris, vel à quibuscumque aliis ecclesiae Dertus. monasteriis et domibus religiosis Dertus. dioc. concessa, suam habere perpetuò firmitatem cum hac praesenti paginâ inviolabiliter duraturâ nobis, et successoribus nostris legem imponentes, ad honorem Dei, sanctaeque matris ecclesiae, et ob remedium animae nostrae et parentum nostrorom promittimus bonâ fide, et damus vobis, domine P. Dertus. episcope, ceterisque praelatis, personisque omnibus ecclesiasticis in episcopatus vestro constitutis, quòd nos umquam in honoribus, mansis, sive hominibus vestris, vel ecclesiarum, monasteriorum, locorumque religiosorum, quibus divinâ permitente gratiâ praeestis, nullam quaestiam, nullam forciam, seu demandam vel ademprivum aliquatenus faciemus, nec aliquid causâ Ispaniae expugnandae, vel subjugandae, vel alia quacunque ocasione exigemus, seu requiremus. 
Dat. Ilerdae XI. cal. April. per manum Ferrarii notarii nostri, et mandato ejus script. à Petro Capellano Dertusae.
S. Petri, Dei gratia regis Aragon. et comitis Barch. 
Ego R. Dei gratia Tarraconens. arch. confirmo.
S. Guillelmi Durfortis.
Ego Ramundus, Caesaraug. episcopus, hoc sig+num facio. 
Guillelmus Ausonensis episcopus. 
Petrus abbas S. Johannis.
Sigillum Berengarii Ilerdae episcopi.
Sig. Petri Barchin. episcopi. 
Ego G. Oscensis episcopus hoc signum facio. 
Sig+num Petri Urgell. episcopi. 

testes hujus rei sunt. 

Guillermus vice comes Cardonae. 
Gaufridus vice comes Rozabertino. (Rocabertino, Rocaberti) 
Guillermus de Cervaria. 
Michael de Lusia. 
A. de Alascono. 
Sancius de Antillone.
Blascus Romiri. 
R. Tulchonis de Cardona. 
R. de monte Castano. 
R. de Cervaria. 
R. Gaucerandi de Pinos. 
G. Raym. Senescalc. 
G. Danglarola. 
G. de Petra alta. (Peralta)
G. de Podio viridi. (Puigverd)
G. de... 
Artallus de Tuxano. 
A. de Palaciolo. 
Hugo de Cerviano. 
Ego Ferrarius nott. domini regis hoc scribi feci mandato ipsius, loco, die, et anno praefixis. 

Innocentii III ad templarios Empostae prope Dertusam litterae de servandis juribus episcopo debitis.

EX ARCH. ECCL. DERTUS. 

Innocentius episcopus, servus servorum Dei. Dilectis filiis commendatori, et fratribus hospitalis de Empostâ, salutem et apostolicam benedictionem. Suam nobis venerabilis frater noster Dertosen. episcopus quaerimoniam destinavit, quòd cùm civitatem Dertosen. pro eo quod cives ejusdem civitatis decimas, et primitias ei subtrahunt, supposuisset ecclesiastico interdicto: vos eosdem cives, illos etiam, qui fuerint propriâ culpâ excomunicatione notati, ad sepulturam, et alia sacramenta contra tenorem privilegiorum vestrorum recipere minimè timuistis, nec adhuc vultis ab hujusmodi praesumptione cessare. Quo circa per apostolica scripta mandamus, quatinus in praejuditium juris episcopi memorati talia de cetero ullatenus atemptare, et priviiegiorum vestrorum existatis formâ contenti, eidem episcopo de dampnis datis, et irrogatis injuriis satisfactionem debitam exibentes. Alioquin, noveritis nos venerabili fratri nostro Ilarden. (Ilerden. ilerdense) episcopo, et dilecto filio abbati Populeti (Poblet) in mandatis dedisse, ut vos ad hoc per censuram ecclesiasticam appellatione remotâ compellant. Datum Laterani II. idus Aprilis, pontificatus nostri anno secundo. 
(N. E. Letrán, Laterno, Laterano es un emplazamiento de la ciudad de Roma. Hubo 5 concilios lateranenses.)
  
Innocentii III litterae in favorem episcopi Dertusensis super injuriis ei illatis à fratribus militiae Templi.

EX ARCH. ECCLES. DERTUS. 

Innocentius episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri Ilardensi (en la anterior también se encuentra Ilarden.) episcopo et dilecto filio abbati Populeti, salutem et apostolicam benedictionem. Suam nobis venerabilis frater noster Dertosensis episcopus quaerimoniam destinavit, quòd cum civitatem Dertosensem, pro eo quod cives ejusdem decimas et primicias ei subtrahunt, supposuisset ecclesiastico interdicto, dilecti filii commendator, et fratres hospitalis de Emposta, eosdem cives, illos etiam qui fuerunt propriâ culpâ excommunicatione notati, ad sepulturam et alia sacramenta contra tenorem privilegiorum suorum recipere minimè timuerunt, nec adhuc volunt ab hujusmodi praesumptione cessare. Nos autem eisdem per scripta nostra mandavimus ut in praejudicium juris episcopi memorati talia de cetero non praesumant, et privilegiorum suorum existant formâ contenti, eidem episcopo de dampnis datis, et irrogatis injuriis satisfactionem debitam exhibentes. Quo circa discretioni vestrae per apostolica scripta mandamus, quatenus praedictos commendatorem (¿no pide s final?) et fratres ad implendum mandatum nostrum per censuram ecclesiasticam, appellatione postpositâ compellatis. Nullis litteris veritati et justitiae praejudicium facientibus, si quae apparuerint à sede apostolicâ impetratae. Quod si ambo hiis exequendis nequiveritis interesse, tu, frater episcope, ea nichilominus (leo nichilhominus, todo junto; nihilominus o nichilominus : no res menys, nada menos) exequaris. 
Dat. Lateran. II. id. April. pontificatus nostri anno secundo. 


Confirmatio cemeterii Zudae Dertusensis, facta à D. Gombaldo ejusdem urbis episcopo, fratribus militiae Templi. 

EX ARCH. ECCL. DERTUS. 

Quoniam facta mortalium cum auctoribus suis tabes oblivionis semper invida memoriae scriptorum inopia delere consuevit: ego Poncius Dei gratia Dertusen. episcopus, et Poncius prior ejusdem ecclesiae et omnes qui nobiscum sunt in eadem ecclesiâ  fratres, tam vivorum praesentiae, quàm futurorum posteritati scripto tradere curavimus, quòd praecibus, et supplicationibus Poncii de Rigallo magistri militiae Templi in partibus Provintiae (Provenza) et in quibusdam Hyspaniae, et Bezoni comendatoris Mirabeti (Miravet), et Geraldi de Caercino, comendatoris Durtusae, et Falchi comendatoris Azconi (Ascó), et Gauzberti comendatoris de Barberano, et Petri Auxor, et Aimerici de Salis, et Johannis de Aragon., et aliorum fratrum multorum, concedimus Deo, et istis fratribus militiae Templi praenominatis, et successoribus suis ciminterium in Zuta 
Dertusae (zuda de Tortosa). Tali vero pacto ciminterium illum eis concedimus, ut ipsi vel successores sui nullum vel nullam de parrochianis nostris recipiant ad sepeliendum, nisi ipsi ad Zutam ascenderint (subiesen a la zuda, lugar alto, promontorio, castillo, fortaleza, etc) ) pedibus suis, vel equitando sine adjutorio hominis vel faeminae, exceptis tribus personis, videlicet, Morone filium Moronis, et matre sua Sibilia, et Petro de Genestar, si in fine vitae suae elegerint sepulturam in praedicto ciminterio. 
Ego Pontius de Rigallo magister militiae Templi, et praenominati comendatores, coeterique fratres nostri per nos, et per omnes successores nostros hoc pactum, sive conventionem laudamus, ac firmiter tenere concedimus, et promittimus Deo, et Beatae Mariae sedis Dertusae, et Poncio episcopo ejusdem ecclesiae, et Poncio priori, omnique conventui, et successoribus suis hanc pactionem, sive convenientiam perpetuò irrefragabiliter observare per saecula cuncta, sicut superius dictum est. 
Nos autem frater Girbertus Eral, gratiâ Dei militiae Templi in terrâ orientali magister, gratuito animo laudamus, et confirmamus omnia praescripta, ut potè, fratribus nostris praedictis concessa sunt. Nos siquidem Gombaldus, Dei gratia Dertus. episcopus, consilio et voluntate Poncii prioris ejusdem ecclesiae, et G. de Alos (Alós), camerarii, et Poncii sacristae, et aliorum fratrum canonicorum bono animo, ac spontaneâ voluntate praefatam convenientiam et concessionem, sive cambiacionem, quam praescriptus venerabilis episcopus piae recordationis, et dicti magistri, et fratres non duxerunt ad complementum, sive perfectionem ut deceret, ducimus perpetualiter cum Poncio Meneschalcho, militiae Templi in partibus provintiae (Provenza), et in quibusdam Hyspaniae honorando magistro, et cum Petro de Colonico, comendatori Ripariae, et Petro de Calasanccio (Calasanz), comendatore Dertusae, et Poncio de Borna, camerarii ejusdem loci, et Gauberto de Casalibus, comendatori Mirabeti, et Guillelmo de Turre, comendatore Azconis (Ascó, hay varias variantes), et Guillelmo Vulgario, Ortae (Orta, Horta de Sant Joan) comendatore, et Raymundo de Turre Rubea (Torroja, Torre roja), et Augerio de Castellana, et cum omni conventu Dertusae in effectum. Nos igitur Poncius Menescalcus uná cum omnibus nostris fratribus bonâ fide, absque malo ingenio promittimus Deo et Beatae Mariae sedis Dertusae, et vobis patri nostro Gombaldo ejusdem ecclesiae episcopo, omnibusque canonicis et successoribus nostris praescriptam convenientiam per nos et successores nostros in perpetuum observare, ut superius scribitur, et antecessores nostri, et vestri inter se pepigerunt. Haec autem conventio, et concessio facta fuit in praesentiâ horum testium, quorum nomina sunt subscripta ad haec ut stabilis semper, et firma permaneat. Quod est actum mense Augusti, sub anno Domini M.C.XC.VII (1197). = 
Sig+num fratris Poncii de Rigallo, in partibus provinciae, et Hyspaniae tunc temporis magistri. = 
Sig+num fratris Bezonis, preceptoris Mirabeti. = 
Sig+num fratris Geraldi de Chaercino (Caercino antes), comendatore Dertusae. = 
Sig+num fratris Falchi, comendatoris Azconis. = 
Sig+num Gauperti, comendatoris de Barberano. = 
(Anteriormente, salen varios nombres de miembros del Temple, BARBERA. (Barberá) -
Estos son datos a boleo, Santa Bárbara está a 13,6 km a pie de Tortosa, Mas de Barberans a unos 17; Barberá de la Conca, muy cerca de Poblet, desde Tortosa mínimo 111 km a pie, etc...)
Sig+num Petri Auxor fratris. = 
Sig+num Aimerici de Salis. = 
Sig+num fratris Petri de Port. =
Sig+num Johannis de Aragon. = 
Sig+num Bernardi de Clareto, preceptoris Gardenii. (Gardeny) =
Sig+num fratris A. de Claro Monte (Claramunt), preceptoris Monzonis (Monzón, uno de los castillos más conocidos, y fuertes, del Temple). = 
Sig+num Bernardi Eimerici, comendatoris Ortae. = (Aymerich, etc.) 
Sig+num fratris Lupi. = 
Sig+num fratris Raymundi Berardi. = 
Sig+num Guillermi de Alverge. = 
Sig+num fratris Girberti Eral, Jerosolymitani magistri. = 
Nos qui hoc laudamus, et propriis firmamus manibus. 
Ego Gombaldus Dertusen. episcopus. = 
Sig+num Gomballi, Ylerdensis episcopi. = 
Sig+num Guillermi de Alos, camerarii. =
Sig+num Poncii, sacristae. = 
Sig+num G. canonici et presbyteri. =
Sig+num Poncii prioris. =
Sig+num fratris Poncii Meneschalchii, militiae Templi magistri. = 
Sig+num Petri de Colonico, comendatoris Ripariae. = 
Sig+num fratris Petri de Calaçancio (Calasanz), Dertusae comendatoris. = 
Sig+num fratris Poncii de Borna, camerarii. =
Sig+num Gauzberti de Casalibus, comendatoris Mirabeti. =
Sig+num G. de Turre, comendatoris Azconis. =
Sig+num G. de Vulgario, Ortae comendatoris. = 
Sig+num R. de Turre Rubea. = 
Sig+num de Augeris de Castellana, nos qui laudamus et firmamus. = 
Sig+num Raymundi de Centilles. = (Centelles) 
Sig+num Guillermi Eimerici. = 
Sig+num G. Morages. = 
Sig+num Bertrandi de Podio. = 
Sig+num Petri de Sanaugia (Sanahuja), ejus rei testes sunt.
Guillelmus levita domini magistri P. Menescalchi, jussu episcopi, et fratrum scripsit + hoc praefixit. = 


Carta limitum Tarraconensis et Dertusensis episcopatuum.  
(N. E. Límites de los obispados de Tarragona y Tortosa)

EX ARCH. ECCL. DERTUS.

Sit notum cunctis quòd contentio erat inter Tarraconensem ecclesiam et Dertosensem, super terminis qui habent dividere decimationes inter campum Tarraconae (Camp de Tarragona), et montana (montaña). Tandem vero dominus Raymundus, Tarraconens. archiepiscopus, et D. Gombaldus, Dertosens. episcopus, uterque cum consensu et voluntate conventus ecclesiae suae venerunt super terminis illis ad concordiam et pacem perpetuam, et ad amicabilem compositionem. Cujus compositionis talis est modus, quòd in praesentiâ multorum proborum virorum, quorum nomina inferius notata sunt, pars utraque simul tales términos posuit, assignavit, et laudavit in ea videlicet parte, in qua erat contentio inter eos. Incipiunt autem termini illi á quadam rupe alta quae vocatur Nas de pullino, et inde vadunt per ipsam serram sicut aquae verguntur versus mare usque ad collem de Lena; et inde transeunt per unum podium, qui est subtus podium altum, et est contiguus et magis proximus ipsi podio alto; et inde revertuntur per ipsam serram altiorem; et vadunt per ipsam serram de Laberixes, sicut aquae vergunt et perveniunt in rivum de Oleastro, et per ipsum eundem rivum descendunt aliquantulum termini usque in ipsum locum, quem vocant Poxino, ubi etiam duo torrentes junguntur, scilicet, ille idem torrens de rivo Oleastri, et torrens de Valle Lauri; et inde ascendunt termini, et transeunt super duos podiolos, ita quod termini relinquunt de ipsis podiolis unum post alium; et sic perveniunt ad quamdam rupem, quam rustici vocant Sedam, quae etiam proprio nomine vocatur Espadella: ascendunt termini usque ad aliam sedam altiorem et vicinam illi, quae etiam denticulata videtur ut murus, vel trepata, et est contigua podio de Navales; et inde recedunt termini, et vadunt per ipsos podios de uno in alium sicut aquae vergunt versus mare, et sic perveniunt ad collem Balagarii, et intrant in mare. Viri autem qui ex parte Tarraconensis ecclesiae et super dictos términos ponendos et assignandos fuerunt, sunt isti: Raymundus, Tarraconensis ecclesiae praepositus; et R. camerarius, et R. Guillelmus, archidiaconus, et Arnaldus Uribaldus, et Arnaldus de Alforgia, canonici ipsius ecclesiae; et P. de Balagario, bajulus praepositi, et Petrus de Ripa, et Guillel. de Zaguda, canonici Cornu bovis (cuerno de toro, bou, buey, Escornalbou), et Joannes de Rivipullo, et alii multi probi homines de Monte rubeo (Mont roig, Monroyo). Qui vero ex parte Dertosensis ecclesiae ad haec omnia peragenda fuerunt, sunt hii: dominus G. Dertosensis episcopus, et dominus Pontius prior ipsius ecclesiae, et Guillelmus de Alos, et Bernardus Albareda, et Miro frater ejusdem episcopi, et Guillelmus de Rixach, et R. de Conilles, et Bertrandus de Rivo. Quidam etiam alii supervenerunt, qui similiter positioni terminorum interfuerunt, scilicet, Arnaldus de Fonolar (Fonollar), P. de Toudel, Martinus capellanus de Partdip (Pratdip), et multi alii de ipso Pratdip. Haec autem omnia consummata et peracta fuerunt anno M°.CC°.III°., (1203) Dominicae Incarnationis,  mense Februarii in die S. Agathae Virg. Ego R. Dei gratia Tarracon. archiepiscopus confirmo. = Ego Raymundus Tarracon. praepositus. = Signum Joannis Tarracon. ecclesiae sacristae. = Ego Raymundus Tarracon. ecclesiae canonicus. = Signum Guillelmi praecemptoris Tarracone. 
= Ego Guillelm. Clemens subscribo. = Signum Petri de ManIevo. = Signum Arnaldi de Alforgia (Alforja), presbyteri. = Signum Arnaldi, sacri custodis. = Sign. R. de Requesens. = Sign. Joannis de Sancta Digna. = Sign. Petri de Balagario, bajuli praepositi. = Sign. Guillelmi de Zaguda, canonici Cornu bovis. = Ego Petrus de Ripa subscribo, et facio hoc sig+num. 
Ego Gombaldus, Dertusens. ecclesiae episcopus firmo. = Sign. Guillelmi de Alos, camerarii. = Sign. Poncii, sacristae. = Sign. Laurenti, canonici et praesbyteri. =  
Sign. Bernardi, presbyteri. = Sign. Joannis, presbyteri et canonici. = Sign. Bernardi, presbyteri et canonici. = Sign. Poncii, prioris. = Ego P. de Tarrachona, notarius. = Ego Bernardus Guibotus hoc scripsi mandato Petri de Tarrachona, Tarrachonensis notarii, die et anno prefixis. 

Constitutiones synodales factas per D. Arnaldum (a) Dertusens. episcopum anno Domini M.CC.LXX.IIII. pridie idus Novembris.
(a) Arnaldum scilicet de Jardino, qui ecclesiam Dertus. ab anno *1272 aut circiter, ad 1306 usque rexit, multisque auxit ac ditavit. 

NUNC PRIMUM IN LUCEM EDITAE EX ARCH. ECCL. DERTUS.

Contra vendentes laycis ecclesias.

Nos Arnaldus, Dei gratia Dertus. episcopus, attendentes quod aliqui ecclesiarum rectores, sive ex justâ causâ absentes, vendunt ecclesias suas in solidum laycis, qui layci recipiunt non solum decimam, sive primitiam, sed etiam oblationes defunctorum et alia jura ecclesiastica, nec non etiam ponunt ibidem clericos pro suâ voluntate, et alia administrant, quae non decet laycos administrare, propter quod maximum sequitur scandalum, et devotio parrochianis vel parrochianorum minuitur, et ipsae ecclesiae ex hoc damnum in spiritualibus et temporalibus patiuntur: volentes ergo scandalis hujusmodi et periculis remedium adhibere, praesenti synodali constitutione statuimus, ut nullus rector nostrae dioecesis de cetero vendat, vel vendere audeat suam ecclesiam alicui layco, cujuscumque status vel conditionis existat. Sed si contingat, eum, qui justâ causâ absens est, velle vendere ecclesiam suam, habeat vendere presbytero noto et idoneo, et presentent eum nobis vel officiali nostro priusquam aliquid ibidem administret, ut nos vel officialis ipse committamus ei curam animarum, si idoneus existat; aliàs idem rector teneatur nobis vel eidem officiali alium idoneum presentare, cui nos vel ipse officialis curam animarum secundum Deum committere valeamus. 

jueves, 15 de diciembre de 2022

CARTA C. Viaje a los monasterios de San Feliu de Guixols. = Santa María de Ulla. = Empurias. = Vilabertrán y San Pedro de Rodas, con el catálogo de sus Abades.

CARTA C. 

Viaje a los monasterios de San Feliu de Guixols. = Santa María de Ulla. = Empurias. = Vilabertrán y San Pedro de Rodas, con el catálogo de sus Abades. 

Mi querido hermano: Del imperial monasterio de San Félix de Guixols puede decirse lo mismo que se acaba de decir del de Bañolas, acerca del cultivo y población que proporcionó a este terreno. Los historiadores y geógrafos convienen que esta es una población moderna, de que no hay memoria en lo que queda de los siglos Romanos y Godos. La primera vez que suena el nombre de Guixols (lecsalis, Gissalis), es en el diploma del Rey Lotario, año 968 de Cristo, de que hablaré luego. Y no porque hubiese ya entonces población, sino porque así se llamaba este sitio, en que sólo había el monasterio dentro de un fuerte castillo. El origen de la villa se ha de fijar a mitad del siglo XII, en que arredrados ya los Moros y alejadas sus armas hacia el Mediodía, pudieron los Abades de esta convocar pobladores, de que quedan algunos instrumentos que indican los principios y progresos de esta villa. Hoy es ya una población de cuatro mil almas, bien plantada y de mucho comercio. En cuanto al origen del monasterio créese fundado por Carlo Magno hacia el año 778, de donde tomó el nombre de Imperial. Dícese que este Emperador conquistó en su venida un famoso castillo llamado Alabrich o de Labrich, dentro del cual fundó esta casa. Mas como por su situación estaba tan expuesto a las correrías de los Moros por mar, nada queda de los privilegios del siglo VIII y IX, que nos darían alguna luz para conocer lo que en ello hay. La primera memoria cierta es el diploma que dije del Rey Lotario, año 968, que publicó la Marca Hisp. (Ap. núm. CVIII.) En él se supone existente ya de muy atrás este monasterio, al cual presidía el Abad Suniario, que fue quien solicitó aquella confirmación, valiéndose de la mediación de Olderico, Arzobispo de Rems, y de la Reina Gerberga. Dice el Rey que el Abad vino a su presencia à partibus Gotici regni, que era el nombre más común que los Franceses daban a nuestra Marca y aun a la Septimania. Constituyole el Rey Abad juntamente de otro monasterio de San Pablo de Marítima, en esta misma diócesi, con la condición de que muerto él, cada monasterio se eligiese el suyo. Aquella casa de San Pablo no era, como creen algunos, el San Pol junto a Palamós, porque este estaba dentro de la rodalia del de San Feliu: era el otro San Pol, más hacia Barcelona, el cual pasó después, en el siglo XIII, a ser de Cartujos, que en el XV se trasladaron a Montalegre. Véanse las cartas de Barcelona. 
A esta época siguió la cruel invasión de los Moros en este país a fines del siglo X, que asoló, quemó y acabó con todas las primeras antiguallas de este monasterio. Otras muchas ha habido de Franceses y Turcos en los siglos posteriores, de modo que es para admirar como se han podido conservar algunas escrituras del siglo XI y siguientes. No me detengo en acotar ahora las épocas principales de la historia de esta casa; esto se hará con más oportunidad en el catálogo de Abades que pondré luego, aprovechándome del que escribió en 1606 el padre fray Alonso Cano, monje y Abad de esta casa, corrigiéndole en muchos puntos por lo encontrado en las fuentes originales aquí y en otras partes. El titular de este monasterio es San Félix Mártir de Gerona, llamado el Africano, el cual fue traído a esta costa para ser arrojado al mar. La tradición señala todavía el lugar donde esto sucedió, que llaman la Cala de San Feliu, donde se arrojan repetidas veces muchas gentes prácticas el día de la fiesta, que es a 1.° de agosto. Vese la imagen del Santo en el segundo cuerpo del altar mayor, ocupando el primero la de nuestra Señora de los Ángeles. El altar es de mal gusto, comenzado a trabajar en 1657 por Domingo Rovira, escultor de Barcelona, por precio de siete mil libras. Parece mucho peor, viéndose en las capillas colaterales los altares de San Benito con una muy buena estatua del Santo Patriarca, y el de Santa Cruz, y algunos otros de muy buena forma. No queda memoria de la dedicación o dedicaciones de esta iglesia: actualmente se celebra esta fiesta en la dominica cuarta de septiembre. La nave principal de la iglesia es sin duda obra del siglo XII. Posteriormente se ha ensanchado, teniendo para ello que taladrar algunas de las torres antiguas de esta fortaleza: obra en que ha trabajado el reverendo padre fray Fernando Pouplana en los dos cuadrienios de abadía. Algunos vestigios quedan de los claustros antiguos, que podrán ser del siglo XII. Un sepulcrito queda en ellos, y cerca de él se dice un responsorio el día de ánimas por sufragio de las de los Reyes, Condes y nobles que allí están enterrados: Regum, militum et comitum, dice la oración. Estos y lo restante del monasterio estaba todo dentro de la fortaleza, coronada de siete torres, de las cuales quedan en pie las llamadas del Fum (humo), de los Reyes y del Corn (cuerno, corneta), tomándose este último nombre de las guaytas y señales de descubierta que desde ella se hacían. Hoy se ha ensanchado el monasterio fuera del recinto de los muros.
En la sacristía vi una excelente estatua en plata del Patriarca San Benito, regalada por el Obispo de Mallorca Don fray Benito Panyelles, Abad que había sido de esta casa. Consérvase también una reliquia de San Ramiro monje, traída de San Claudio de León en 1597. En la iglesita de San Juan, que está dentro de la villa, se venera un pedazo de tela que llaman el Sant Drap, o pañal de Jesucristo (drap : trapo, paño; pañal, bolquer; aún tendrá restos de sangre de la circuncisión), la cual se muestra al pueblo día 6 de agosto, en que se celebra su fiesta. Visitola el Obispo Arévalo Zuazo, mandando que sólo pudiese enseñarla el Abad. Antes que eso la había examinado per ignem el Obispo Don fray Guillermo Boil en 1515, como creo que dije en su artículo. Estaba entonces en la ermita de San Telmo, edificio levantado sobre una eminencia al mediodía de la villa, que sirve para descubierta de enemigos. Fundose hacia el 1452 con licencia que dio el Abad y monasterio a un fray Jaime Corvera, ermitaño, cediéndole para ello cierto terreno con censo anual de una taza de agua, unam tassiam aque. El archivo de este monasterio no ofrece grandes curiosidades para la historia. Mas lo que en él hay perteneciente a las rentas y jurisdicciones, está colocado con un orden y clasificación tan oportuna y tal limpieza, que puede servir de modelo a los de mayor importancia e interés. En la biblioteca hay algunos mss. modernos de cosas políticas de España, Italia y Francia. Vi un ms. en vitela del siglo XV, y es P. Candidi Peregrinae historiae libri III. = Ejusdem gramaticon libri II. = Del P. Fr. Alonso Cano, que cité arriba, hay una obrita ms. intitulada Instrucción religiosa: es un compendio de máximas espirituales para la vida monástica. Al fin se lee que la acabó en Barcelona a 15 de abril de 1632. En esta obrita se hallan insertas dos cartas del célebre fray Francisco Victoria sobre los escrúpulos, cuya copia he encargado. = Item, varios ejemplares de libros rituales del orden, impresos en Monserrate en 1500, con algunos mss. de ordinaciones y consuetas monacales de Valladolid. Vamos ahora al catálogo de Abades. 

Soniario. 968. 
Landrico. En el año 1019 asistió a la junta de Obispos en Gerona en que se trató de restaurar aquella canónica, como se dijo en su lugar. Existía también en 1041, en que la Condesa viuda Ermesindis y Pedro, Obispo de Gerona, su hermano, con el consejo de muchos Próceres, dio a este Abad y su monasterio el castillo llamado Bene dormiens, (Benidorm) sito en la orilla del mar y cerca de este monasterio, para defensa común de estas costas en tiempos tan apretados. Publicó esta escritura la Marca hisp. (Ap. núm. CCXXIII). Para ello se juntaron los sobredichos señores con Jofre Vidal y su mujer Chixol en la iglesia de Santa Cristina, de la próxima valle de Aro (de Arado dijeron antiguamente), cuya iglesia he visto, y es todavía su fábrica de tiempo de aquel congreso. 
Bonifilio. Gobernó por muy poco tiempo; mas es cierto que fue sucesor de Landrico y antecesor de
Arnaldo, como consta de la consagración de este último, verificada el año 1052. Escritura muy singular, así por la repugnancia que el electo mostró en admitir, como los medios de que se valieron para compelerle; y sobre todo importante para fijar la verdadera época del pontificado del Obispo de Gerona Berenguer Wifredo. Advierte que se dice haber dilatado el recibir la bendición por espacio de nueve años: así que fue electo en 1043. Era monje de Cuxá. En fin, me remito a la escritura que va copiada (a: Ap. núm. I.). Esta es una de las muchas que llaman al domingo feria I.a 
Debió vivir poco este Abad, pues en escritura de señalamiento de límites de Solius y Llagostera entre el Conde de Barcelona Raimundo y su mujer Almodis, y Ramón Seniofredo, hecha a 7 de mayo del año XXVI de Enrique 1056, se halló presente y suscribió Berengarius Abba, que aunque no dice de qué monasterio, se puede conjeturar que fuese de este, atendidas las circunstancias de la escritura y la excepción de la jurisdicción de esta casa, que en ella se expresa: quede esto en duda. 
Pedro Gaucfredo. Era Abad el año 1067, VII del Rey Felipe, como consta de un testamento que vi en la catedral de Gerona.
Esteban. Era Abad en 1099 y 1103, y aun las memorias de esta casa dicen que era el Abad que no se nombra en la escritura de excomunión que fulminó el Obispo de Gerona contra Berenguer, Abad de la Grasa, que orgulloso con el parentesco de su hermano Raimundo, Conde de Barcelona y Besalú, invadió con mano armada este monasterio. La escritura que contiene esta historia publicó Marca (Ap. núm. CCCLXII): el cual, ibid. col. 486, observa que a pesar de la iniquidad de esta invasión, cuando el Papa Gregorio IX confirmó los bienes del monasterio de la Grasa, contó entre las iglesias sujetas a él la de San Feliu de Guixols. Lo mismo hizo mucho antes el Papa Agapito II, como 
he visto en la bula original que se conserva en el archivo de la prefectura de Carcasona. La vida de este Abad alargan aquí hasta el año 1121, en que dicen que murió.
Berenguer. Lo era en 1139, 1143 y siguiente. (Vid. ibid. col. 1293).
Guillermo. Asistió a la consagración del monasterio de Arlés en 1157. (Ibid. col. 506 y 1323).
Berenguer. En 1163 obtuvo del Papa Alejandro in la confirmación de los bienes del monasterio y de la libre elección de los Abades (Ibid. ap. núm. CCCCXL). No creas que este es el que fue Arzobispo de Tarragona, y que en la misma obra (col. 1349), hallarás firmado así: Berengarius S. Felicis Abbas, Tarraconensis electus; porque este era Abad de San Félix de Gerona y se llamó Berenguer de Vilamuls, como queda demostrado en su lugar. En la misma escritura, que pertenece al año 1163, firma otro Abad de San Félix, R. de Rocaverti, sin expresar que lo fuese de acá. Puede suceder que este sea el que después fue Arzobispo de Tarragona. Abad cierto de este monasterio no hallo otro hasta
Bernardo, que fue, según dicen, el que fundó la villa de San Feliu, como se dijo. Es cierto por lo menos que concedió no exigir de sus vecinos nec chestam, nec pessaticum, nec mensuraticum, nec aliquod usaticum de cunctis mercibus mobilibus. La fecha es del año 1181 anno primo regni Philippi Regis, filius Lodovici Regis Junioris. 
Raimundo. Lo era en 1190 y 1198. Murió en 1199.
Raimundo. La diferencia de estos dos Raimundos consta de una concordia que este hizo con Alemán de Ayguaviva, Sacrista de Gerona, sobre el pleito que tenía con el antecesor. Su data es de 1203. Del mismo año es el privilegio que le concedió el Rey Don Pedro mutandi et de novo construendi et edificandi monasterium et villam sancti Felicis, et faciendi fortiam et fortias in loco qui dicitur Castellar, que hoy dicen es el llamado San Telmo. El Abad murió en 1220.
Bernardo. Se halló en la conquista de Mallorca con 179 hombres de armas, y además se obligó a dar y pagar un hombre armado y un cuarto de otro para mantener la conquista de dichas islas, que aún hoy pagan los sucesores. En el archivo conservan dos estandartes que dicen haber servido en esta ocasión, y son dos pendones de doce 
palmos en cuadro, de tafetán, compuestos de piezas de amarillo, azul y blanco, con una cruz encarnada en medio de brazos iguales, cuyas puntas dan en los ángulos de los trozos. En consecuencia heredó allí el Rey al monasterio. Fue también electo Obispo de Mallorca, y el primero después de la conquista. En las memorias de esta casa no la hay de ello; mas se ha de tener esto por cierto, siéndolo que la dotación de la Catedral de aquella isla por el Rey Don Jaime a 5 de abril de 1232 va dirigida venerabili patri Bernardo Dei gratia Abbati Sancti Felicis Guixolensis, in ejusdem loci Episcopum postulato. 
Tráela Dameto Hist. del reino Baleárico, pág. 300. Yo puedo añadir que en un privilegio de exención de leuda, etc., concedido por el Rey Don Jaime a los vecinos de Gerona a 12 de abril de 1232, firma entre los testigos Bernardus electus Mayoricharum, (Lib. vir. de la ciudad de Gerona). Con esto es también cierto que no se verificó su promoción, y 
que prosiguió gobernando esta casa como simple Abad, como se ve en escritura de 1238, en que hizo a los vasallos de esta villa una gracia de poca cuenta. El catálogo indicado añade que murió en 1253. 
Geraldo o Guerau desde 1253 hasta 1276.
Bernardo desde 1277 hasta 1281. 
Gilaberto desde 1282 hasta 1290.
En este tiempo y año 1285 fue quemada y destruida esta villa por las armas Francesas en la famosa entrada del Rey Felipe. Reedificola este Abad con la concesión de nuevas gracias. 
Tomás Caserra (ipsa serra, Çaserra) desde 1290 hasta 1328. Conservábase su entierro en el cementerio antiguo de los Abades. 
Raimundo de Labiano desde 1328 hasta 1348. Este es el Abad preso en Gerona que ocasionó aquella ruidosa sentencia de que se habló en el Episcopologio Gerundense al año 1331. Cuando lo eligieron era de 26 años. No prestó su obediencia al Obispo hasta el 1332. 
Francisco del Pou desde 1348 hasta 1376.
Raimundo de San Esteban desde 1376 hasta 1392.
Guillermo de Samasó desde 1392 hasta 1408. Este Abad, en 1402, regaló al monasterio un báculo, unam crosam, de diez y ocho marcos de plata, para que usasen de ella los Abades dentro y fuera del monasterio en entierros, procesiones, etc. 
Galcerán de Callar desde 1408 hasta 1421.
Berenguer de Perarnau desde 1421 hasta 1428.
En la vacante los jurados de Gerona pidieron al Papa que la proveyese en Fr. Alberto Davellans, Abad de San Lorenzo del Monte.
No tuvo efecto. El sucesor fue 
Pedro Sorts desde 1429 hasta 1431. Trasladado a San Cugat. 
Bernardo de Torrella desde 1431 hasta 1453. En 1435 consiguió de Eugenio IV la facultad de poder reformar este monasterio, que fue el primero de esta provincia que se redujo a vida común, quedando por entonces incorporado a la congregación de Santa Justina de Padua. Hizo luego las ordinaciones necesarias, mandando entre otras cosas vestir el hábito como en monte Casino, quia est consonans et similis habitui gestari solito per monacos monasterii Sublacensis et de Specu. 
Juan de Cortadelles desde 1458 hasta 1472. Comendatario y electo Obispo de Gergento. La promoción de este Obispo debió ser a fines de este año 1472, puesto que a 2 de febrero del siguiente el Cardenal Rodrigo de Borja escribió desde Segovia al Rey de Aragón Don Jaime II, diciéndole: "Ara en aquest punt he rebudes letres de Roma quim signifiquen nostre Sant Pare ha transferit... (pone otras promociones) lo Abad de Sant Feliu en Bisbe de Gergent, segons Vostra Alteza habia scrit è declarada sa intencio à la Sua Beatitut." Sigue dándole gracias. La carta original está en poder del señor Abad actual de Ripoll Don Andrés Casaus.
Juan de Aragón desde 1468 hasta 1475. Comendatario y Arzobispo de Zaragoza. 
Fr. Antonio Bernardo Benito de Roca Crespa desde 1476 hasta 1507. 
Pedro, Cardenal de San Ciriaco, desde 1508 hasta 1509. Comendatario: 
Fr. Juan Nadal desde 1509 hasta 1521.
Este unió y sujetó esta casa a la reforma de Monserrate. En él comenzaron los Abades trienales. 
Fr. Gabriel Castany desde 1521 hasta 1524. En este tiempo se unió este monasterio a la congregación de Valladolid. 
Francisco Villa. 1528.
Guillem Monserrat. 1532.
Gabriel Castany, reelecto. 1536.
Francisco Boygues. 1547.
Guillem Monserrat, reelecto. 1553. 
Antich Llombart. 1556. 
Mateo Bárbara. 1559.
Gerónimo Lloret. 1562. Célebre por su Sylva allegoriarum.
Mateo Bárbara, reelecto. 1565.
Juan Casals. 1569.

Abades sexenales. (sexenio, 6 años)
Gerónimo Lloret. 1572.
Juan Casals 1578.
Rodrigo Gutiérrez. 1584. 

Trienales. (trienio, 3 años)

Miguel Sobrarias. 1587. 
Tomás Moyo. 1590.
Miguel Sobrarias. 1592. 
Juan Capmany. 1593. 
Miguel Sobrarias. 1595. 
Jayme Forner. 1598. 
Juan de Valençuela. 1600. 
Luis de Arévalo Sedeño. 1604.
Diego de Marquina. 1607. 
Miguel Sobrarias. 1610. 

Cuadrienales. 

Joaquín Bonanat. 1513. 
Antonio Vidal. 1617. 
Alonso Cano. 1621.
Antonio Vidal. 1625.
Juan Gorgoll. 1629.
Alonso Cano. 1633.
Tomás Becerra. 1637.
Alonso de Trujillo. 1641.
Benito Tarrats. 1645.
Alonso de Trujillo. 1649.
Benito Tarrats. 1653.
Gerónimo de Torquemada. 1657.
Plácido Riquer. 1661.
Diego de Sandoval. 1665.
Jaime Zaragoza. 1669.
Mauro Monsalvo. 1673. 
Plácido de Campos. 1677.
Narciso Isos. 1681.
Plácido de Campos. Murió 1683.
Benito Romaguera. 1689.
Felipe de Zuazo. 1693.
Benito Romaguera. Murió 1695.
Gabriel Sabater. 1701.
Juan Giménez. 1705.
Benito Panyelles, reelecto. 1717.
Isidoro de Convarem. 1721.
Felipe Quintana. 1725.
José Escardo. 1729.
Isidoro de Convarem. 1733.
José Escardo. 1737.
Bernardo Ponach. 1741.
José Escardo. 1745.
Isidoro de Carmona. 1749.
José Tost. 1753.
Bernardo Ponach. Murió 1754.
Bernardo Casanovas. 1757.
Isidoro Carmona. 1761.
Juan Font. 1763.
Antonio Sabater. 1765.
Pedro Rafols. 1769.
José Ponach. 1773.
Pedro Rafols. 1777.
Isidoro Riera. 1781.
Benito Massalva. 1785. 
Fernando Pouplana. 1789.
Benito Massalva. 1793.
Pedro Rafols.......... 

SANTA MARÍA DE ULLA. 

Siguiendo la costa del mar hacia norte, y dejando la populosa villa de Palamós y las de Palafurgell y Pals (N. E. de donde salieron las 3 carabelas con destino a las Indias, según algunos “nuevos historiadores” y alucinados bien pagados), comenzando ya en estos dos últimos la famosa llanura del Ampurdán, puntos antiguos, mas no para mi objeto, llegué a la Colegiata de Santa María de Ulla, villa pequeña, situada junto a Torroella de Mongrí. Algunos han creído y creen que esta última villa se debe llamar Torrevella, mas no es así, que no hay instrumento antiguo que haga de ella mención, en que no se escriba Turricella (: Torrecilla) de Montegrino; y cierto es que a este nombre corresponde puntualmente Torroella o Torrella, no Torrevella. El sobrenombre de Mongri lo toma de un monte al norte de ella, que se llama así, y no sé por qué. Todo este terreno es fértil y delicioso, aprovechando para riegos y molinos las aguas del Ter, que pasa muy cerca. Volviendo pues a Ulla, el canónigo y sacristán Don José Bofill me hospedó y proporcionó cuanto podía desear. Consta en el día esta colegiata de un Prior, que viste hábitos corales como los canónigos de Gerona, y cuatro canónigos que usan de muceta negra con vuelta encarnada, y sobrepelliz. Habrá poco más de tres años que residen en la iglesia nueva, dentro de la villa, como antes tuviesen que salir, y entre muchos lodazales y humedades, a la iglesia vieja, que estaba fuera en bastante distancia. Dicha Colegiata es la sucesora de la canónica antigua Agustiniana, secularizada, como todas las demás de este país, en 1592, cuyo origen se debe a un presbítero llamado Pedro Vidal, que la fundó hacia el año 1121, con consentimiento, y aun en presencia, de Berenguer Dalmacio, Obispo de Gerona, San Olaguer, Arzobispo de Tarragona, Ponce Ugon, Conde de Empurias, Ponce Guillem de Torroella, Señor de la villa de este nombre, y de otros nobles, los cuales le constituyeron y nombraron el primer Prior de esta casa. De estos principios queda una historieta ms. a fines del siglo XII, y a lo que yo entiendo por el cuarto Prior de esta casa, según lo colegirás por las notitas que he puesto en la copia adjunta, sino que está llena de milagros y narraciones estupendas. Mas la parte histórica, digo la noticia de los tres primeros Priores y de los sujetos que intervinieron en esta fundación, es puntual con todos los documentos ciertos de aquel tiempo. En ella se lee que la imagen de nuestra Señora, que fue la titular de la canónica, se veneraba antes en la iglesia subterránea, que todavía se conserva, y que por las inundaciones y avenidas de arena del río Ter vino casi a quedar sepultada, de modo que se pensó en erigir otro templo sobre el mismo, y trasladar a él la imagen, llamada por ello de la Fossa. Efectivamente, se ven hoy día los dos templos: el inferior, cubierto de arenas hasta el arranque de sus bóvedas, y sobre él otro mucho mayor, obra del siglo XII, con algunos adornos del siguiente: su bóveda es toda de cantería. Este templo fue consagrado el año 1182, el mismo en que se hizo la traslación de la imagen por el Arzobispo de Tarragona Berenguer de Vilamuls, y Raimundo Orufall, Obispo de Gerona. En la Marca Hisp. (Ap. núm CCCCLXXVIII) hallarás la escritura que sobre ello se hizo. Las oficinas de la canónica, claustros, etc., todo ha perecido: de la iglesia han quedado solas las paredes y bóveda. El altar mayor, construido con gusto en el siglo XVI, se trasladó hace poco a la iglesia actual, junto con la sobredicha imagen, que representa a nuestra Señora sentada, y sabe bien a la antigüedad que se le atribuye. En la entrada de la misma, en el plano, han colocado dos inscripciones sepulcrales traídas del templo viejo: una es la memoria de algunos individuos de la familia de Senesterra, y otra en leoninos, así:
Quem tegit iste lapis speculo fulsit probitatis 
Actibus illustris, sensu probus, ac bonus armis
Flos proprie gentis dans hostis prelia ventis 
Contrito corde post hec migravit ab orbe
Anni cum Christi dicuntur mille ducenti
Sex et triginti julii quintoque kalende
Hoc tumulo missus est Poncius Guilielmus
Qui patrie stella genitus fuit in Turricella
Gaudeat in Christo qui mundo floruit isto.

Lo mismo debieran hacer con otras dos inscripciones que quedan en la iglesia vieja, una de ellas de un Prior de la casa.
El archivo de esta iglesia es brevísimo, faltando como falta el que pertenece a la dignidad de Prior, donde ha de haber algo que haga más para la historia. Sin embargo, hallé en él una Consueta apreciable del antiguo monasterio, ms. en 1450, conforme en sus ritos con lo que va notado de la Catedral de Gerona. Item un Martirologio del siglo XIII 
con noticia de varios óbitos que he extractado, y con un breve Cronicón al fin, que va también copiado, y la noticia que decía de los principios de esta canónica, copiada allí (a; Ap. núms. II, III y IV). 
De todos estos documentos y algunas otras observaciones van las noticias siguientes de la serie de Priores.

Pedro Vidal, que cuidaba ya de la iglesia mucho antes del 1121 en que fue hecho el primer Prior, y llegó a formar la canónica de doce individuos, y murió en 1147. Le sucedió
Carbo (Carbó), cuyo gobierno duró cuatro años, y así murió en 1151.
Berenguer. La gobernó por espacio de veinte años, y así murió en 1171. 
Bernardo. Consta que fue el Prior IV, mas no los años de su gobierno. Entiendo que este es el autor de la relación histórica que antes dije; porque diciendo que él sucedió al venerable Pedro Vidal, sin embargo, pone solamente los nombres de los tres primeros Priores.
A este tiempo pertenece el desembarco que hicieron por acá los Moros en el año 1178, en cuyo tiempo se apoderaron de esta iglesia y la saquearon, y de sus canónigos unos mataron, otros llevaron cautivos a Mallorca. Esto dice el Cronicón de que hice mención.
Raimundo de Vilarico. Prior V. B. Prior y antes Prepósito de San Martín 
de Guda y canónigo de Vilabertrán. Se halla enterrado en la iglesia vieja, cuya inscripción dice que fue allí sepultado en 1303. 
Berenguer de Santo Andeolo. Murió 1310.
El mismo año fue electo
Berenguer de Turria. 
Francisco Jaime. El necrologio le llama Prior XI, y le supone muerto en 1348. Sucediole 
Francisco de Agauta. Prior XII.
Dalmacio. 1379.
Pedro Tortosa. Murió 1444.
Guillermo Moreno. Murió 1452.
Jayme Mas. Fue provisto por Nicolao V en el priorato de Ulla, año 1452. (Archivo de Solsona).
Raimundo Geralt. Murió 1467.
Miguel Brayde. Murió 1574.
El mismo año le sucedió
Pedro Aragay. 

EMPURIAS. 

La inmediación de Ulla a Empurias me proporcionó ver el terreno que cubre y sepulta aquella inmensa y famosa ciudad, que descubre por acá y acullá algunas muestras de las riquezas que en sí encerraba. Los trozos enteros de muralla que existen son la apología del tiempo y la vergüenza de los hombres que deshicieron otras para aprovechar sus piedras. La casualidad ofrece por medio del arado y lluvias mosaicos, barros, monedas y otras curiosidades. No se puede pisar aquella grande extensión sin mirar siempre la tierra que arroja afuera algunas de aquellas cosas con que parece convidar al hombre a buscar lo demás. Cuanto pudiera medrar la antiquaria (anticuaria) con una excavación en ciudad tan rica, se puede colegir sólo del ramo de monedas propias de Empurias, de las cuales un sujeto ha llegado a recoger pasadas de noventa, todas diferentes. A esta riqueza y al comercio conocido de ella era consiguiente el lujo y uso de todas las preciosidades Griegas y Romanas que allí están enterradas para tiempos más felices. Por desgracia habitan en aquel terreno muy pocos que conozcan lo que pisan. Yo sólo conocí al P. Fr. Manuel Romeu, religioso Servita del convento de nuestra Señora de Gracia, fundado allí, el cual no deja perecer lo que le viene a mano, dándole el lugar que le corresponde: y esto es cuanto puedo decir de la Empurias invisible. La visible, que es un lugarejo pequeño, hace un contraste admirable con la que le dio el nombre, mas no las riquezas. Tuve, sin embargo, el gusto de ver y copiar allí una inscripción del siglo X, colocada sobre la puerta de la iglesia de San Martín, que es la parroquial, en dos tablas de mármol harto bien conservadas, que trata de la restauración de esta iglesia, y dice así: 
NLIS 
AULA IACEBAT BELLONEIS NEGLECTA RUINIS
… MARTINI DUDUM SACRATA BEATI
CUM TER TRECENTOS BIS DENOS TER QUOQUE... NOS 
CORPORE OSSBUS. ANNOS XPS. HABERET
COEPERAT ANNIS TER QUINIS INDICIO VOLVIT...
VE QUATER DENIS KAROLUS REGNABAT IN ANNIS
TUNC COMES HANC GAUZBERTUS OVANSAEROS RENOVAVIT
… ERII PROLES ERMENGARDIS DE MATRE NATUS
SEPTEMBRIS IDUS PRIDIE NE BEATO QUI FUIT HUNC
PATER ET NATUS PARITER QUOQUE
IGNOSCAT DEUS VITA REQUIEM DETQUE BEATAM AMEN. 

Esta es la inscripción que tanto deseó el padre maestro Flórez en el  XXVIII, página 75. Véase el prólogo del mismo tomo, donde se publicó, y cotéjese. Necesita de alguna explicación, mayormente habiéndola copiado con la mayor puntualidad que la hace obscura. 
Ya dije que la sobredicha inscripción está grabada en dos mármoles; ahora añado que entre ellos se halla otra en jaspe, de poca importancia a la verdad; pero ya que estamos, y que me costó tanto trabajo de subir tan alto y lavarlas con tal incomodidad, allá va. 

Dormit in hoc tumulo Gielmus de Palaolo
Qui Sacrista bonus vixit populique patronus 
Lux fuit ecclesie, cleri Dux, Archa sophie
Vir bonus et gravis... morigeratus,
Ecclesie campum dedit librum Breviarium
… cloquerium, voltam, tectum, pavimentum 
Libris sanctorum alter passio scripta virorum
Isto pro quorum meritis sit sede polorum
Anno milleno bis C. quater X. simul VIII.
... cluditur undenis Jani sua vita kalendis. 

Además de las dos restauraciones de la fábrica material de esta iglesia, indicadas en las dos inscripciones antecedentes, todavía queda sobre la misma puerta la memoria de la fábrica actual, comenzada en 1507 y concluida hacia el 1540.
Es extraño que no se halle en todo aquel terreno inscripción alguna Romana o Griega. Tres solamente Romanas halló estos últimos años el citado P. Fr. Manuel Romeu, las cuales remitió a varios literatos de Cataluña. Diome copia de ellas, que es la siguiente: 

I.
SERGIA 
MONTAGNA
H. S. E. 

La posee en su estudio el padre maestro fray Juan Izquierdo de la orden de San Agustín en Barcelona. 

II.
A. EMILIO
MONTANO
BACCASITANO
L--ASERILIS
H. S. E. 
Está en el real monasterio de canónigos Premonstratenses dicho de las Avellanas. 

III.
PORCIA. ME. FECIT
SEVERA. GERUNDENSIS. REFECIT 
A. VI. A. IX.
Fue regalada a Don Mariano Pou, de la ciudad de Mataró.

VILABERTRÁN. 




El nombre de Vilabertrán está ya en varios diplomas del tiempo del Rey Lotario, en que existía en este mismo lugar una iglesia dedicada a nuestra Señora, a quien ya entonces dio los diezmos y primicias de estos contornos una mujer llamada Guidenellis que vocatur Bona dona, con su hijo Guinebaldo. Un siglo después, esto es, hacia los años 1060, creció en riqueza y veneración con el cuidado de un presbítero llamado Pedro Riguall, a quien en 1069 se confió solemnemente el gobierno de ella y de los clérigos que ya entonces servían allí. De esta institución queda un instrumento hecho con autoridad de Amato, Legado Apostólico, que el año antes tuvo el concilio que dije en Gerona, y también de Bernardo. El nombre de Praelatus atque minister ecclesiae Santae Mariae Villebertrandi, que dan al dicho Pedro varios instrumentos de aquel tiempo, que es equivalente al de Prior; el gobierno general que otros le suponen encomendado, y el derecho que se dio a los clérigos de elegirse sucesor en caso de muerte, dan a entender que esta era una congregación formada, que casi podemos llamarla canónica, y como el ensayo de lo que luego fue en el año 1100, en que se introdujo en ella la regla y profesión Agustiniana, según la escritura publicada en la Marca Hisp. (Ap. núm. CCCXXVII), cuyo original está aquí. El mismo Pedro fue nombrado su primer Abad, del cual y de los siguientes diré luego. Mas no puedo omitir una memoria notable de este mismo Pedro Rigual, de que ya hice mención en el Episcopologio de Vique (artículo Berenguer Rosanes), con ocasión de una escritura, que allá fue copiada, de varias quejas que dieron los canónigos de aquella iglesia contra los que usurpaban sus bienes. Entre ellas se halla este artículo: monemus ut Petrus Rigualli qui habet suam ecclesiam dimissam, et ecclesiam Sancti Johannis... sub prioraticu acceptam, ut revertatur ad suam propiam (cuando propriam pierde la segunda r) ecclesiam Sanctae Mariae Villaebertrandi. Si vero contemptor extiterit, interdicimus eum ab omni divino officio, et ab introitu ecclesiae. Esta escritura es de los años entre 1089 y 1100, como allá se explicó. No sé qué iglesia de San Juan fue la usurpada por nuestro Pedro. Sospecho que era la llamada de las Abadesas, que como se dijo en su artículo, por esos tiempos estaba pretendida por varios dueños. Este instituto permaneció hasta la supresión general de él en 1592, en que fue erigida en Colegiata, presidida por un Arcipreste y servida de once canónigos. Con el favor del actual Arcipreste Don Baudilio Segas y de Terrades y del Capítulo, vi el archivo, harto abundante, mas en pésimo estado, en una pieza provisional por la esperanza en que está el Capítulo de trasladarse a la villa de Figueras. El furor de las guerras destruyó casi todo el edificio y acabó con los códices antiguos. Entre ellos falta un Martirologio que no hace muchos años vio allí el señor Caresmar, canónigo Premonstratense, que hizo de él un extracto, del cual va esotro adjunto (a: Ap. núm. V.). 
El templo actual es el mismo que se comenzó a construir a fines del siglo XI, y que se consagró el año 1100. Es de tres naves, con la poca elegancia de aquel tiempo. En el poste derecho del crucero vi una pequeña inscripción en mármol, encastada en la pared, que dice:
Dícese que este es Don Alfonso II, Rey de Aragón, cuyas cenizas en gran parte se depositaron aquí. Efectivamente, la letra es del siglo XII o principios del XIII. Hácese esto verosímil con la devoción que este Rey mostró a esta casa, fundando en ella una capellanía el año 1194, conforme lo dice la escritura adjunta (a: Ap. núm. VI.). Ya en 1176 les había confirmado el mismo Rey la donación que Pedro de Montagut hizo a esta canónica de la villa de San Pablo de Calciata (Calzada, Calçada). Más es que en el necrologio que va copiado se repite el magnatum magna potestas del epitafio, y se añade: hoc sua servantur interiora loco; pro quo officium plenum fiat et prebenda detur. El interiora indica que se depositaron aquí sus entrañas
Otra inscripción hay en el pavimento de la nave derecha, que dice: hic iacet Rev. Michael Terrarol canonicus huyus (huius) ecclesiae, vir fortissimus in vita sua; sed venit fortior illo scilicet mors, et superavit eum 15 martii 1756. Sobre la puerta de la sacristía queda el hueco que ocupaba el sepulcro del primer Abad Pedro Rigual, el cual ahora está dividido en trozos en la sacristía. En la caja o sarcófago se lee: 
Discat qui nescit Petrus Abbas hic requiescit:
Nec timeas falli Petrus fuit iste Rigualli.
Nada más de este edificio pobre y destruido por las guerras, cuya reparación se dilata esperando la traslación sobredicha.
En el claustro, obra del siglo XV, sólo hay una sepultura notable, que dice: Anno Domini M.CC.LXXX. XII. kal. augusti obiit nobilis Gaufridus Vice Comes Rupebertini (vizconde de Rocaberti), et Dnus. Petralate (Señor de Peralada). Item anno MCCXXIX. XI. kal. decemb. obiit Dnus. Dalmacius Rupebertini in captione Mayoricarum. Item anno M.CC.XII.  tercio kal. augusti obiit Dnus. Gaufridus Rupebertini aput Ubedam (1212, Úbeda, Navas de Tolosa) qui cum omnibus eiusdem generis defunctis hic simul in Dno. requiescunt. Amen.
Como dije, pues, el primer Abad fue Pedro Rigual, que comenzó a serlo en 1100, y de quien hallo otras memorias hasta 1104. No me consta su muerte; pero a ella le siguió luego una gran veneración: de lo cual puede verse el P. Domenech. (Hist. de los SS. de Cataluña). Acaso vivió hasta el 1107 o por ahí, que es cuando comienzan las del sucesor
Arnallo Adalberto, y duran hasta el 1115: pero es de advertir que juntamente las hay indubitables en el mismo período de años de otro Abad llamado
Berenguer. Esta simultaneidad, cierta por varios instrumentos, ya que no fuese anarquía, pudo ser, como en otros monasterios se ha visto, coexistencia de dos superiores, encargados cada uno de ellos de su ramo, de modo que uno fuese el propio y verdadero Abad, y el otro como un Prepósito económico o encargado del gobierno de las iglesias anexas. 
Existencia. Muerte. 
Pedro Guillem. 1123 - 1124
A este Abad Pedro dio Arnaldo, Sacrista de Gerona, las casas en que él vivía en dicha ciudad, pegadas al muro de la misma, versus meridiem super portam quae dicitur Ruphini. Fue esto el año XIII de Luis el Craso, que es el 1120 o por ahí. Va copia (a: Ap. núm. VII.).
(N. E. Si el XIII. regni Ludovici Regis es el 1120, Petro, eiusdem loci Abbati, ya era Abad en 1120)
Raimundo 1125 - 1127
Berenguer de Llers. Era Abad en 1136, Arcediano de Gerona y electo Obispo de la misma hacia 1145.
Pedro 1147 - 1149
Raimundo Orusall 1162 - 1179
Electo Obispo de Gerona.
Guillermo 1181 - 1194
Pedro 1200 - 1201 
Bernardo 1203 - 1210
Pedro de Soler 1214 - 1217
Arnaldo 1217 - 1218
Raimundo 1220 - 1245
Guillermo de Empurias 1248 - 1257
Arnaldo 1259 - 1283
Dalmacio 1285 - 1306
Pedro 1308 - 1312
Guillermo de Pau 1314 - 1330
Ermengol de Vilaric. 1333 - 1346 
Dalmacio 1347
Arcediano de Tarragona.
Raimundo 1348 - 1355
Raimundo 1361 - 1377
Guillermo 1379 - 1398
Antonio Girgos 1410 - 1424
Pedro 1440 - 1454
Gaspar de Cruilles. Murió en 1488.
Berenguer de Cervelló 1534 1538.
Murió en Mallorca.
Pedro Domenech. Natural de Gratallops; entró en 10 de noviembre de 1545, y murió a 1.° de noviembre de 1560. Estuvo de procurador en Roma por el Rey, y después cinco años en Portugal, de donde volvió a 17 de julio de 1553.
Cosme Damián Ortolá. Tomó posesión en 16 de mayo de 1564. Murió aquí a 5 de febrero de 1568, y está enterrado delante del altar mayor. 
“Cosmus Damianus Ortolanus Pirpinianensis, cum ab ineunte pueritia ad omnem virtutis laudem, ac optimarum artium studia se contulisset, eorumque causa Hispaniam ulteriorem, Galliam, Italiamque peragrasset, quinto et trigessimo aetatis suae anno sacrae theologiae ac juris pontificii doctor Bononiae factus, eam XX. proximis annis et philosophiam theologiamque publice docendo et sancte religioseque vivendo cum apud omnes tum vero apud Philippum II Regem Catholicum auctoritatem adeptus est, ut ab eo et in Abbatem huius monasterii id ipse non modo non ambiens, sed ne suspicans quidem, 
fuerit electus, et paucis deinde mensibus interjectis ad Tridentinum concilium evocatus Lutheranorumque furori pro orthodoxa fide obiectus. Quo dum properat et commodam Rosis navigationem expectat huc ad nos pontificio diplomate nondum impetrato divertit in nonas julii MDLXII.” 
Carlos Domenech. Tomó posesión en 9 de junio 1575. Electo Obispo de Lérida. 

SAN PEDRO DE RODAS. 

Del monasterio de San Pedro de Rodas no puedo decirte lo que sin duda esperas, atendido su nombre y antigüedad. La aspereza y sombría insalubridad de su antiguo sitio, con lo expuesto que estaba e indefenso contra las invasiones de los Franceses en caso de guerra; estas y otras consideraciones obligaron al Rey a mandar, con decreto de 24 de septiembre de 1798, que se trasladase esta casa a Vilasacra, lugar propio del monasterio, y situado en la llanura del Ampurdán, a una legua al E. de la villa de Figueras. Trasladose efectivamente el Cabildo, día 10 de diciembre del mismo año, a la casa abadía del dicho lugar, mientras en sus inmediaciones se zanjaba el nuevo edificio. En este estado, pocos años después, en el de 1805, día 19 de junio, S. M. mandó que la traslación se hiciese a la villa de Figueras a solicitud del Ayuntamiento, y movido de las mayores ventajas que resultaban a dicha población, ilustrada con tan noble cuerpo. Trabájase con actividad en la construcción del monasterio a la parte oriental de dicha villa, y entretanto permanece en Vilasacra. En este lugar, llamado en las escrituras antiguas Villa Sacari y Villa Sacher (azúcar) y así: en este lugar, digo, he visto las antigüedades diplomáticas del monasterio de San Pedro de Rodas, merced a la buena acogida que he merecido y al afán con que me han ayudado estos sabios monjes, y particularmente el I. Sr. Don Joaquín Clavera, Abad actual, muy aficionado a la anticuaria. El archivo no es lo que pudiera y debiera ser, considerada únicamente la antigüedad de la casa; pero es mayor y más rico de lo que puede esperar el que sepa los asaltos de enemigos de mar y tierra que sufrió la antigua casa, sin contar los incendios, ruinas y otras calamidades generales. Así se hallan todavía en él algunos títulos de pertenencia desde la mitad del siglo IX, y desde la mitad del X se hallan en grande abundancia las escrituras de varios géneros con que he enriquecido la historia de la iglesia de Gerona, y las observaciones sobre monedas, cronología de los Reyes de Francia, etc. Dos Cartorales, escritos en los siglos XII y XIII, comprenden escrituras desde mitad del siglo X. Así es claro que falta otro de escrituras anteriores, de las cuales existen algunas sueltas. De la biblioteca tan celebrada nada ha quedado. Hay aquí una tradición vaga de que un general Francés, llamado Noailles, trasportó, no sé en qué tiempo, varios códices a París, entre ellos una preciosa Biblia. Esto sería ea las guerras del siglo XVII, durante las cuales estuvo muchos años despoblado el monasterio. Lo demás consumieron las guerras, particularmente la última de 1795. Con todo eso pudieron salvarse algunas señaladas reliquias. Tal es una capa pluvial tejida en oro notoriamente del siglo XII por su hechura con el triangulito de capilla cosido en lo alto de ella. Dícese haber sido de Santo Tomás Cantuariense. Otra y muy preciosa es una cadena de hierro como de una vara con eslabones pequeños, que se tiene por de San Pedro Apóstol. El modo y forma como vino acá no se puede asegurar, habiendo perecido muchos instrumentos antiguos. De ella y de otras grandes e insignes reliquias que tenía este monasterio da noticia la nota adjunta (a: Ap. núm. VIII.), tomada de un cartel del siglo XV, en 
que se anunciaba el jubileo famoso que durante muchos siglos disfrutó esta casa de San Pedro de Rodas. Diré de él, ya que vino a mano.
Atribúyese su origen al Papa Urbano II, quien expidió un breve apud Urbem veterem (Civitaveccia, ciudad vieja) idus januarii pontificatus anno II (1088), en que concediendo varias indulgencias parciales a los que visitasen la iglesia del monasterio en las fiestas de San Pedro y San Félix, de la Resurrección y todas las de la Santa Cruz, concedió jubileo plenísimo para la de Santa Cruz de mayo, todos los años que cayese en viernes, y su octava. El original de esta bula no existe, sólo quedan algunas copias; pero hace mención de ella el Papa Julio II en las letras de comisión que expidió en 1508 para averiguar la causa por qué algunos Obispos se resistían a su publicación. Lo que yo puedo asegurar es que estuvo en práctica hasta el año 1697, que fue el último de los dichos jubileos. Queda todavía un decreto impreso de Pedro Borril, Vicario general del Obispo de Gerona Don fray Severo 
Tomás Auther, fecho a 9 de febrero de 1680, quien dice que vista la bula original de Urbano mandaba se publicase. El concurso era, como es fácil de entender, muy crecido de todas las provincias de España y Francia. Hacíase con toda pompa la ceremonia de abrir la puerta principal del templo, que siempre estaba cerrada a cal y canto por la soledad del sitio, y para entrar en él sólo se servían de una lateral.
Viniendo ahora a dar alguna noticia de la antigüedad de este monasterio, digo, que aunque conocido siempre con el nombre de San Pedro, mas en la mayor parte de las escrituras se añade con variedad el de San Pablo y San Andrés. Su situación era en el condado de Peralada en la vertiente oriental del monte llamado Rota, Roda, Rodas, in suburbio Castro Tolone, subtus Castro Verdaria o Viridaria (verde), que es el que está en la cumbre del monte llamado ya en el siglo XIII de San Salvador. Estas localidades son constantes en todas las escrituras. En una del siglo XI se llama el monte o el lugar Amir Roda. Ya te acordarás de lo dicho en lo del monasterio de Amer, que el de Santa María de Rosas también se llamó de Rota y de Rodis hasta el siglo XIV. De modo que todo el monte es claro que tuvo este nombre, y así lo hallarás en las escrituras que van con esta carta. Desde la mitad del siglo X quedan instrumentos que le acreditan inmediatamente sujeto a la Sede Romana. Por otros de principios del mismo siglo consta con certidumbre que ya entonces se progresaba (procesaba) en él la regla de San Benito.
He acotado esta época porque no se han conservado escrituras anteriores que acrediten con certidumbre su profesión, ni aun la existencia del monasterio. Mas para mí es indubitable que existió mucho antes, atendida la multitud de posesiones que ya le confirmó con su diploma el Rey Lotario año 982 (Marca Hisp., ap. núm. CXXX); que cierto no bastaba un siglo para adquirir tales y tantas cosas como en él se expresan. Por otra parte, en 943, se supone muy antiguo este monasterio, cuya jurisdicción quiso recobrar Acfredo, Abad de San Esteban de Bañolas (Marca Hisp., ap, núm. LXXIX). Más es que en la 
escritura de consagración de la iglesia de Fontanet, que ya envié desde Gerona, reducida al año 904, se halla esta firma coetánea: Modicus Georgius Abba exiguus et sacerdos indignus interfui et subscripsi. 
La circunstancia de hallarse esta iglesia cerca del monasterio, y la de conservarse en el original la sobredicha escritura, inclinan el ánimo a creer que este Abad Jorje (Jorge, Jordi) lo fuese de acá. Con esto dice 
la memoria cierta de congregación de monjes que aquí había entonces. En escritura del año IIII del Rey Carlos el Simple (902), Adaulfo hizo donación de una viña ad Sancto Petro Apostolo vel ad ipsos servos qui servi sunt die notuque (noctuque). Otra del año XXII del mismo Rey (919) comienza así: In nomine Domini: nos Wisindus Praeposito, Balone, Argilone, etc... monacos, seu et cuncta congregatione Sancti Petri et Sancti Andree et Sancti Pauli simul in unum donatores sumus, etc. Otras dos he visto de esos años, donde también se menciona Prepósito. Mas lo que es Abad propio y cierto de esta casa no consta que lo hubiese antes de la mitad del siglo X. En la competencia que decía de esta casa con la de Bañolas, compareció ante el Rey de Francia el Abad de aquella, y de la nuestra fue enviado Tassio unus ex prioribus. Este Tassio es el primer personaje que haga gran figura en este monasterio. Era hijo de Heldesindo y Levogodo: fue casado con Amalvigia, y muerta esta, con Hisblanda, de las cuales tuvo dos hijos, Sperandeo e Hildesindo, Abad después y Obispo de Elna, y una hija Levogodo. Todo esto consta de la escritura que va copiada (a: Ap. núm. IX.), que tiene la fecha singularísima en estos países, II kal. decembris anno IIII regnante Radulfo Rege (925), reinado que acá no fue admitido. El año 943 le hallamos ya monje en esta casa, y defendiéndola en presencia de los Reyes de Francia de las pretensiones que sobre ella tenía la de Bañolas. De ello trata largamente la Marca Hisp., y también del año de su muerte, copiando la inscripción sepulcral. Lo que le hizo más memorable es el haber sido padre de Hildesindo, que es el primer Abad conocido de esta casa, y con esto me hallo ya en el catálogo de Abades, en que ingeriré algo de la historia del monasterio. 
Hildesindo desde 947 hasta 991. En todas las escrituras se llama así, y en muchas firmadas de su mano, no Eldesindo ni Heldesindo, que era el nombre de su abuelo. Este es el hijo que Tassio deseó se quedase en la profesión monástica, como se ve en la escritura citada. El mismo, en una donación al monasterio del año 967, dice que la hace por el alma de genitore meo dive memoriae Tassione, dando entre otras cosas un campo in palatiolo qui fuit de Chindilberga amita.
La primera memoria de su prelacía es del año 947, año XI de Luis Ultramarino, día 5 de abril, en que el Obispo Wisado II de Urgel dio a este Abad y su monasterio la iglesia de San Pedro de Ulceia en la Cerdaña. En esta escritura, copiada de un Cartoral, dice el donador: Ego Wisadus Episcopus in Sanctae Mariae cenobio Urgellensi (a: Ap. núm. X.). Otra memoria hay del mismo en el juzgado que se tuvo ante el dicho Rey, año XIII de su reinado, que es 949, no 947, como dice la Marca Hisp., donde se publica (Ap. núm. LXXXIII). En 953 le confirmó el mismo Rey la pesca del estanque de Castelló con sus tres islas adyacentes, llamadas Uduagro, Fonilaria y Savarto, según las había dado al mismo monasterio el Conde Gozfredo. Va copiado de nuevo este documento (a: Ap. núm. XI.), aunque ya publicado (núm. XCI). Formalizó el Conde esta donación el año 968 (id. núm. CIX). Mas hízole otra mucho más amplia y general, año 974, que podrás ver (ib. núm. CXVI), y también las confirmaciones apostólicas de los Papas Benedicto VI y VII. De este último Papa queda además una carta al Conde Ugo, en que le manda restituir al monasterio el castillo que había usurpado de Verdaria (b: Ap. núm. XII.). El año 977 recibió una donación de Bencio, que va copiada (c: Ap núm. XIII.).
Hasta aquí Hildesindo suena solamente Abad; mas en las escrituras siguientes se llama juntamente Obispo, y lo fue de Elna, y no de Gerona, como se creyó en los Episcopologios antiguos de aquella iglesia. La primera escritura es el precepto de Lotario, dado en su favor el año 982, que publicó la Marca Hisp. (Ap. núm. CXXX), y yo he copiado de nuevo (a: Ap. núm. XIV.). También se nombra así en el Judicatum, de que hablé en el Episcopologio de Gerona, año 987 (art. del Obispo Gotmaro), y en la bula dada, año 990, en favor de su monasterio, por el Papa Juan XV (ib. núm. CXL). En las escrituras de esta casa dura todavía su memoria hasta el año IIII de Hugo Rey (991), en que firma Hildesindus gratia Dei Praesul atque Abba, y esta es su última noticia: de modo que si es el mismo que comenzó en 947, lo fue más de cuarenta y cuatro años. Es notable de su tiempo el establecimiento que hizo él mismo de unas viñas a Mascharon, presbítero, año III de Ugo (990), en que poniéndose su nombre en el exordio, en las suscripciones dice así: Johannes gratia Dei Abba in vice domni Hildesindi Episcopi. Va copia (b: Ap. núm. XV.). Tengo por cierto que en la vejez de Hildesindo se le debió dar coadjutor que le sucediese en la abadía. No diré lo mismo de dos Abades que firman en escritura de establecimiento del año XXI de Lotario (976), en que después de Hildesindo suscriben Yrmynysclus Abba. = Sonniarius Abba. Estos debían serlo de otros monasterios; mas en el nuestro ha de ser tenido por sucesor Juan, que lo debió ser por poco tiempo, pues en el año siguiente 992 ya se hallan memorias de
Pedro. En la encíclica con que los monjes de Ripoll anunciaron a los monasterios la muerte de su Abad Seniofredo, año 1008, entre sus contestaciones está la de este de San Pedro, y sólo se piden oraciones 
por dos Abades difuntos, es a saber, pro summo sacerdote Heldesindo, et pro Petronem Agatorxius Abba (Orig. arch. de Ripoll). De modo que el año 1008 había habido un Abad llamado Pedro después de Heldesindo. Alguno querrá que Agatorxius sea el Abad actual en ese año. Dudas a cada paso. En tiempo del referido Pedro, y al año 1022, pertenece la solemne consagración de la iglesia, hecha por Wifredo, Metropolitano de Narbona, ad vicem de Pedro Roger, Obispo de Gerona, con asistencia de Oliva de Vique y otros. (Marca Hisp., ap. núm. CXCIV, y Aguirre, Conc. Hisp., tom. IV. pág. 390.)
Ponce, del cual hay una sola memoria en el año 1031 en escritura de poca entidad.
Pedro Dalmacio. Suena así desde el año 1040 (VIIII del Rey Enrique), en el cual los Condes de Empurias Ugo y Guisla, con su hijo Ponce, le dieron algunos bienes pro gratias agendas Domino Deo, et praedicto cenobio de ipsa victoria quam mihi Deus dedit de ipsa pigora de Rochabertini. Del mismo hay memorias hasta 1054, y luego suena otro 
Pedro sin apellido alguno hasta el año 1072. De su tiempo, y del año 1063, es la oblación in monacum que hicieron Ponce y Adalez, Condes, de su hijo Pedro, con la ceremonia de envolverle la mano en la toalla 
del altar. Va copia (a: Ap. núm. XVI.). 
Guillermo desde 1072 hasta 1081. De este Abad hay una memoria del año 1080 muy graciosa, con ocasión de un robo, obligando a los ladrones a sufrir el juicio del agua caliente en la iglesia de San Félix de Villa Judaica (hoy Vilaiuiga). Es notable la ceremonia de haberle sellado la mano al reo, la cual se descubrió quemada al día tercero. Creo que te divertirás con la lectura de esta acta (b: Ap. núm. XVII.).
Wiscafredo. Coloco aquí este Abad, cuyo nombre consta solamente de una memoria de ciertas usurpaciones hechas a este monasterio en tiempo del Abad sucesor
Macfredo. Suena desde 1088 hasta 1096.
Raimundo. Lo era en los años 1096 hasta 1108. Acaso será el que suena con el nombre de
Regimundo en 1111 y 1113, en que el Obispo de Gerona Berenguer le dio la iglesia de Santa Cruz. Esta escritura va en el Episcopologio Gerundense copiada de este archivo. Es notable, porque a ese año hace corresponder el IIII de Luis VI. Es también la primer memoria de aquel Obispo. 
Deus dedit desde 1118 hasta 1138. Este alcanzó bulas de los Papas Calixto II e Inocencio II. También le dio Pedro, Obispo de Zaragoza, la iglesia de Urseira, año 1121. Va copia (a: Ap. núm. XVIII). 
A. de Grandis. Lo era en 1139. 
Berenguer. Comienzan sus memorias desde 1150, y acaban en 1191. A este Abad dio Hugo, Conde de Ampurias, con su hermano Ponce y su madre Brunissendis charabum in stagno Castillionis cum retibus et redessellis et fituris, atque resallis, et cum panestell et bulignabal in stagno et in mari. Fue esto en 1154. Tres años después el Papa Adriano IV le expidió una amplísima bula, en que confirma la de sus predecesores Juan, Benedicto, Calixto, Inocencio, y cuanto les concedieron los Reyes Luis Ultramarino y Lotario. Notable es también la venta que le hizo el Conde Ugo, con su mujer Adalaide, de los diezmos del estanque llamado antiguamente de Bedenga, dándole por ello el monasterio centum quadraginta morabatinos barbaroginos boni auri, rectique pensi.
Gaufredo desde 1196 hasta 1201. 
Bernardo de Aviñón desde 1208 hasta 1223. Este obtuvo bulas de los Papas Inocencio III en 1216, y Honorio III en 1217. Una donación va copiada del segundo año de su abadía (a: Ap. núm. XIX.). 
Ponce desde 1224 hasta 1243.
Raimundo. Hay varios Abades consecutivos de este nombre hasta 1292. Es cierto que uno de ellos era antes Abad de Bages, postulado por nuestro monasterio a Inocencio IV, y confirmado por él. La bula está rota en su data, mas debe ser su entrada desde 1243 a 1254. El que gobernaba en 1283 se llamaba Ramón Pere Andreu, y este es el que recibió en 1291 la bula de Nicolao IV, en que le concedió el uso de pontificales y órdenes, etc. Va copia (a: Ap. núm. XX.).
Dalmacio. Lo era en 1292. 
Principio. Exist. Muerte. 
Raimundo. 1293 1294 1300
Arnaldo, electo en 1302 1308
Berenguer. 1309 1333
En este último año le concedió el Papa Juan XXII el uso de altar portátil.
Raimundo. 1334 1351
Raimundo de Ponte, electo en 1355.
Arnaldo 1357 1367
Bertrán Delantar. 1370 1409
Bernardo. 1410 1413
Esteban. 1420 1432
Berenguer de Spasen entró en 1437 1446
Antonio, Cardenal del título de San Crisógono 1455. 1458.
Antonio Alamany. 1460
Bernardo Margarit, Obispo de Catania, entró en 1462. 1485.
Juan de Castro, castellano del castillo de San Angelo, y Obispo 
Agrigentino. 1494 1499 
Pedro, Cardenal de San Ciriaco in termis. - 1508. 
Fernando Ram. 1508 1539
Juan Ram. 1540 1541
Tomás Lupia. 1555 1562 1569 
Gaspar Vallgornera. 1569 1591
Francisco Caralps.  1598 1612 
N. Carmona. 1614 
Electo este año de Camprodon. 
Pedro Juan Desguell. 1616 1632
Francisco Pons y de Turell. 1634 1644 
Pablo Tristany. 1648 1660
Juan Bautista Castellarnau 1663 1670 
Francisco Soler. 1674 1686 
N. Moner. 1687 1697
Félix de Piñana. 1701 1703
José Despalau, electo por el Emperador en 1707. 1717

José Gayola. 1721 1739
N. Cortada. 1744 1757 
Francisco Guanter entró en 1757. 1793 
Joaquín Clavera y de Guadell electo en 1794, actual.